17/10/09

There will be blood, Paul Thomas Anderson, 2007



Όταν ο Ντάνιελ Πλέινβιου (Ντάνιελ Ντέι-Λιούις) πληροφορείται μυστηριωδώς ότι σε μια μικρή πόλη κάπου στα δυτικά αναβλύζουν τόνοι πετρελαίου, αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια του και μετακομίζει μαζί με το γιο του H.W. (Ντίλον Φρίζιερ) στη σκονισμένη Little Boston. Σε αυτή την πόλη, όπου το κέντρο της ζωής των κατοίκων είναι η εκκλησία του χαρισματικού ιεροκήρυκα Έλι Σάντεϊ (Πολ Ντάνο), o Πλέινβιου και ο H.W. «πιάνουν την καλή». Ωστόσο, αν και όλοι πλουτίζουν χάρη στην πετρελαιοπηγή, τα πάντα αλλάζουν καθώς οι συγκρούσεις κλιμακώνονται και κάθε ανθρώπινη αξία - η αγάπη, η ελπίδα, η συνύπαρξη, η πίστη, η φιλοδοξία, ακόμη και ο δεσμός μεταξύ πατέρα και γιου - απειλούνται από τη διαφθορά, την απάτη και τη ροή του πετρελαίου.

Μία εξαιρετική ταινία (υποψήφια για 8 Όσκαρ), ενός ανερχόμενου σκηνοθέτη που υπόσχεται ακόμη καλύτερο μέλλον και έναν συγκλονιστικό Daniel Day-Lewis που σε κάθε του ταινία είναι -το λιγότερο- εκπληκτικός. Επίσης, όμορφη η φωτογραφία, καλή επιλογή και της μουσικής. Μοναδικό ίσως αρνητικό, η μεγάλη διάρκεια (πάνω από δυόμιση ώρες) με κάποιες πραγματικά περιττές σκηνές.
Από την αρχή λοιπόν μέχρι το τέλος όλη η ιστορία αποτυπώνεται γύρω από τον κεντρικό ήρωα (πρόκειται για σπουδή πάνω στον άνθρωπο). Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι για ένα ηθοποιό να λειτουργεί ολοκληρωτικά και καταλυτικά στην εξέλιξη της ιστορίας; Και πόσο σπουδαίος πρέπει να είναι για να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο με χαρακτηριστική άνεση κερδίζοντας ως επί το πλείστον διθυραμβικές κριτικές;
Και παράλληλα πόσο σπουδαίος θα πρέπει να είναι και ο σκηνοθέτης που περιορίζεται στο να κινηματογραφεί (πέρα από τον πρωταγωνιστή) ελάχιστα άλλα πρόσωπα, ένα ξερό αχανές τοπίο και περιορισμένη δράση ξεκινώντας με ένα εκπληκτικό "βουβό" 25λεπτο δίχως ομιλίες και διαλόγους;
Και για να επανέλθω στον τεράστιο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, να πω ότι ενώ υποδύεται ένα "τέρας", έναν (μισ)άνθρωπο που κάνει τα πάντα, πουλάει τους πάντες, για να πλουτίσει, αντί να σου βγάλει εξ΄ αρχής μια -δικαιολογημένη- αντιπάθεια ή και ακόμη οργή, προς το πρόσωπο του, σε αφήνει απλά αδιάφορο συναισθηματικά απέναντί του, κυρίως λόγω της εκφραστικότητάς του σε κάποιες δύσκολες -για τον ρόλο του στην ταινία- στιγμές.
Ο Πολ Τόμας 'Αντερσον εξελίσσεται σε πολύ μεγάλο σκηνοθέτη (μόλις 38 χρονών εδώ, ενώ στα 27 ντεμπούταρε με τις "Ξέφρενες Νύχτες" και θέμα τις βιομηχανίες πορνό!). Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, συγκλονιστικός, δίνει ένα ακόμη ρεσιτάλ ερμηνείας (προσωπικά δεν θυμάμαι ταινία του που να μην είναι, όχι απλά καλός, αλλά εξαιρετικός!) και η ταινιάρα αυτή αδικήθηκε κατάφωρα από τον "θείο Όσκαρ" που εν έτη 2007 "ανακάλυψε" τους αδελφούς Κόεν! Σκεφτείτε πόσο θα του πάρει για να ανακαλύψει τον Τόμας 'Αντερσον! Το δε τέλος της ταινίας είναι πανέμορφο και διπλού συμβολισμού. Ψάξτε να βρείτε τη διπλή ερμνηνευτική απόδοση της τελευταίας σεκάνς που αποτελεί και την κάθαρση του έργου!
Την ίδια χρονιά παίχτηκε το "No Country for Old Men" και σάρωσε τα Oscar. Αλλά σαφώς το "There will be Blood" είναι ανώτερο. Από την ημέρα που βγήκε η ταινιάρα αυτή του Άντερσον έγινε σύγκριση με τον "Citizen Cane" του Γουέλς. Σαφώς είναι "λίγη" μπροστά στο διαχρονικό μεγαλούργημα του Γουέλς...

Συνοπτικά, πρόκειται για μεγάλη ταινία, για έναν από τους ανερχόμενους σκηνοθέτες και για μια ταινία που θα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμη. Κυρίως για την επιβλητική ερμηνεία του Ντέι-Λιούις.

Βαθμολογία: 9/10

Μπράβο στα κορίτσια μας και στον Τάκη Φλώρο.



Ο Παναθηναϊκός κατέβασε νεανική ομάδα στο ντέρμπι στην πρεμιέρα της Α1 βόλεϊ γυναικών εξαιτίας της τιμωρίας για το περιβόητο σύνθημα "ΤΣΟ&ΛΟ" (αλήθεια πώς τιμωρηθήκαμε για ένα σύνθημα που ήταν γνωστό μόνο στους συνδεσμιακούς κύκλους των πρασίνων; Από "εικασία" της δικαστικής αρχής; Ωραίο στήριγμα για να βγει δίκαια μια απόφαση -η εικασία-. Αλλά μη ξαναλέμε τα ίδια για τη συγκεκριμένη δικαστική αρχή.)
Μετά την τιμωρία του αποκλεισμού από τους αγωνιστικούς χώρους για μία αγωνιστική στις αθλήτριες που φόρεσαν το μπλουζάκι (αλλά ακόμη και σε εκείνες που δεν το φόρεσαν!) ήρθε η κλήρωση για το νέο πρωτάθλημα. Και έβγαλε το ντέρμπι, μέσα στο Ρέντη, στην πρεμιέρα (τη μοναδική μέρα που θα ίσχυε η τιμωρία). Πολλές συμπτώσεις... Η κλήρωση φυσικά διεξήχθει με νόμιμες διαδικασίες... Μπεεε Μπεεε Μπεεε..

Για να φτάσουμε στη χθεσινή μέρα, την πρεμιέρα. Πολλά μπράβο στις νεάνιδες που αγωνίστηκαν με όρους που τους επιβλήθησαν, πήραν εμπειρίες που θα τους είναι χρήσιμες για το μέλλον και που φυσικά προσπάθησαν όσο μπορούσαν. Μπράβο και στον Τάκη Φλώρο, που όπως δήλωσε μετά το παιχνίδι(;):
"Δεν θυμάμαι ποτέ να ήμουν σε πάγκο και να είναι τόσο μεγάλη η διαφορά με τον αντίπαλο. Όμως το γνωρίζαμε αυτό δεν υπήρξε καμία έκπληξη. Ο Παναθηναϊκός από όσο τον θυμάμαι παίζει στη Λεωφόρο. Τώρα αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε έδρα. Σίγουρα θα μας επηρεάσει αλλά θα το συνηθίσουμε κι εμείς και ο κόσμος. Πιστεύω ότι το νέο πρωτάθλημα θα είναι ανταγωνιστικό, έχω κάποιους ενδοιασμούς για το επίπεδο, αλλά πιστεύω ότι ένας ανταγωνισμός θα υπάρχει".

Για την ιστορία τα σετ και οι πόντοι των νεανίδων μας:
Τα σετ: 25-4, 25-14, 25-7.
Παναθηναϊκός (Φλώρος): Τζαλάλη 1, Γεωργίου 5, Χριστοδούλου 3 (3/16), Καρπουζά 4 (3/14), Κοτζιά 1, Σπύρου, Εξωμανίδου (λ- 56%) / Μικρουδάκη, Βελούδη, Δομοντίδη, Δήμου.

* Όσο για τα λίγα ΖΩΑ που βρέθηκαν στο Ρέντη (μια ζωή με 10 άτομα παίζετε άλλωστε..) και έβριζαν χυδαία 15 και 16 ετών κορίτσια τί να πούμε...  Δεν τους αξίζει κανένας σχολιασμός.

* Πάμε γερά τη δεύτερη αγωνιστική για διπλό στη Θεσσαλονίκη με Ηρακλή, και την επόμενη, στο πρώτο εντός έδρας, θα ζήσουμε μεγάλες στιγμές (και ας είμαστε μακρυά απ΄ τη Λεωφόρο).

16/10/09

Dead Poets Society, Peter Weir, 1989


 «Ο κύκλος των χαμένων ποιητών» είναι μία πασίγνωστη, πολύ όμορφη, συγκινητική ταινία με φόντο τις προσπάθειες ενός ευφυούς καθηγητή να "κερδίσει" τους μαθητές μιας ολόκληρης Ακαδημίας από την πρώτη κιόλας μέρα έλευσής του εκεί, αλλά κυρίως να τους προτρέψει να μάθουν να αμφισβητούν την εκάστοτε "ισχύουσα τάξη των πραγμάτων" και να κάνουν πάντα εκείνο που πιστεύουν, ακολουθώντας ο κάθε ένας τις ανάγκες και τις ανησυχίες του.
Ο Robin Williams έχει μείνει στην ιστορία για το ρόλο του καθηγητή John Keating, ο οποίος με βασικό εργαλείο του την ποίηση και τον ανορθόδοξο τρόπο διδασκαλίας που χρησιμοποιεί, θέλει να απαλλάξει τους "καημένους" μαθητές από τις νοοτροπίες και τις μεσοαστικές αντιλήψεις που τους επιβάλουν το σχολείο, οι γονείς τους και κατ΄ επέκταση η κοινωνία, και οι οποίες ακολουθούνται από το τετράπτυχο: "Παράδοση, Τιμή, Πειθαρχία, Διάκριση".
Ο νέος καθηγητής με τα ανατρεπτικά του στοιχεία θα αναστατώσει το "ήρεμο" αυστηρό κολέγιο αρρένων, προσπαθώντας να εμφυσήσει στα παιδιά το ανήσυχο πνεύμα και την αξία της κάθε στιγμής.
Βέβαια τίποτα δεν θα πάει κατευχήν αφού το κατεστημένο δε σπάει εύκολα και οι προσπάθειες του Κίτινγκ δυστυχώς θα φέρουν τραγικά αποτελέσματα.
"Ο κύκλος των νεκρών ποιητών" (ορθότερος τίτλος) που αντέχει στο χρόνο, θα κερδίσει Oscar πρωτότυπου σεναρίου και ακόμη 3 υποψηφιότητες (ανάμεσά τους και ερμηνείας α΄ ανδρικού ρόλου για τον Γουίλιαμς). Ο Peter Weir (Picnic on Hanging Rock) μεγαλουργεί χαρίζοντάς μας αυτή την εξαιρετική ταινία - ύμνο στον νεανικό αντικομφορμισμό. Δε μένει αποστασιοποημένος από τους ήρωες του. Αντίθετα, τους αγκαλιάζει με ευαισθησία.
Ο Williams ενσαρκώνει ιδανικά τον καθηγητή που όλοι μας θα θέλαμε να είχαμε, και προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα υπήρχε καλύτερος να υποδυθεί αυτό το ρόλο.
Όμορφη, συγκινητική, ευχάριστα μελαγχολική ταινία.
Εδώ μπορείτε να "θυμυθείτε" την τελευταία σκηνή, να δακρύσετε, να χαμογελάσετε ή τελοσπάντων να ξανανιώσετε τα συναισθήματα που βιώσατε βλέποντας την ταινία κάποια χρόνια πριν.
 http://www.youtube.com/watch?v=s8UL_9R_W-Y

Ένα πράγμα μόνο για το τέλος. Το σύνθημα - προτροπή του Κίντινγκ:

Carpe Diem (άδραξε τη μέρα!)

Βαθμολογία: 8/10

Boys don' t cry, Kimberly Peirce, 1999


Ελληνικός τίτλος "Οι άντρες δεν κλαίνε":
Μία σημαντική στιγμή στον ανεξάρτητο Αμερικανικό κινηματογράφο. Ένα acting movie με δυνατές ερμηνείες με πρώτη και καλύτερη τη Hilary Swank που δικαίως κέρδισε και το πρώτο της Oscar α΄ γυναικείου ρόλου, αλλά και τη Χρυσή Σφαίρα α΄ γυναικείου ρόλου.
 Η ταινία είναι βασισμένη στην αληθινή ιστορία του Brandon (οι συγγενείς της κοπέλας του Μπράντον μήνυσαν τους παραγωγούς!):
Ο Μπράντον Τήνα είναι ένας νεαρός άνδρας που γεννήθηκε σε σώμα γυναίκας. Πρέπει να τα βρει με τον εαυτό του (της), την στιγμή που φοβάται να αποδεχτεί τί είναι, ενώ έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνία και τους ανθρώπους(;) που την απαρτίζουν.

 Αρκετές σκηνές της ταινίας σοκάρουν. Αρκετά πράγματα βγαίνουν στη φόρα και έχουν να κάνουν με τον πουριτανισμό, την υποκρισία, την ψευτιά, τη μιζέρια και τη μικροψυχία που βγάζουν οι κάτοικοι των Αμερικανικών επαρχιών (στη Nebraska εδώ) ακόμη και σήμερα για να ξεσκεπάσουν τη δήθεν απελευθερωμένη νοοτροπία που οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν ότι τους διέπει!

Μία πολύ σημαντική ταινία που ανοίγει ασπίδα προστασίας γύρω από τη διαφορετικότητα και την αντιμετώπιση (πολύ συχνά σκληρή και απάνθρωπη) που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι, που απλά και μόνο διαφέρουν, από τον κοινωνικό τους περίγυρο.

Μια ταινία που γεννά ποικίλα συναισθήματα: Προβληματισμό, λύπη, οργή, αγανάκτηση. Αλλά και ένα αίσθημα αδικίας για τις κοινωνίες της σημερινής εποχής.
Αρνητικό σημείο οι εμμονές της σκηνοθέτιδας, Kimberly Peirce, με τη βία. Πάντως το γεγονός ότι έκανε τη συγκεκριμένη ταινία για να σοκάρει δε νομίζω ότι κάνει την ταινία "κακή". Κάθε άλλο!

Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

Βαθμολογία: 8/10

Ξεκινάει σήμερα η Α1 βόλεϊ γυναικών, με το ντέρμπι ΟΣΦΠ -ΠΑΟ στο Ρέντη




Σήμερα, Παρασκευή 16/10, με το derby ΟΣΦΠ - ΠΑΟ (κλειστό Ρέντη, 21:00) έχουμε πρώτο σέρβις στη φετινή Α1 των γυναικών. Εξαιτίας της περίφημης ιστορίας με τις φανέλες με τα «ΤΣΟ&ΛΟ» που είχαν φορέσει οι αθλήτριες του Παναθηναϊκού πέρυσι στους τελικούς με τον σημερινο αντίπαλο, οι πράσινες θα παραταχθούν με την ομάδα των Νεανίδων.

Και φυσικά είναι τυχαίο που η κλήρωση έβγαλε το ντέρμπι την πρώτη αγωνιστική και μάλιστα στο Φάληρο, όταν ηταν γνωστό ότι οι αθλήτριες του ΠΑΟ είναι τιμωρημένες για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, το οποίο λήγει μετά και την δεύτερη αγωνιστική!
Δε λέω, άσχημη και μη αθλητική κίνηση αυτή με τα μπλουζάκια, αλλά έχουμε δει τα ίδια και χειρότερα από το σωματείο του Πειραιά. Το θέμα λοιπόν κύριοι είναι δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Αλλά δεν πειράζει. Στο τέλος εμείς θα πανηγυρίσουμε πάλι. Χωρίς μπλουζάκια αυτή τη φορά. Ακόμη ένα πρωτάθλημα. Κι αν χρειαστεί μέ μπρέικ στο Ρέντη. Για να τσούξει περισσότερο. Όπως πέρυσι δηλαδή στο Σ.Ε.Φ, στο μπάσκετ με το καλημέρα στον τελικό!
Και θα έχουν μόνο να θυμούνται μια νίκη στην πρεμιέρα απέναντι στη νεανική ομάδα. Όπως πανηγυρίζανε για το πρωτάθλημα στα χαρτιά στο ποδόσφαιρο..
Άσε δηλαδή που και οι νεανίδες σήμερα δεν θα πέσουν αμαχητί. Ποτέ δεν ξέρεις.. Κάτσε μη γίνει κανά "μπαμ" και γελάμε...


* Πάντως οι καινούριες παίχτριες θα πάνε κανονικά στο Ρέντη.

* Και τη δεύτερη αγωνιστική ο ΠΑΟ παίζει εκτός έδρας, με τον Ηρακλή.


* Απορρίφθηκε οριστικά ο "Τάφος του Ινδού" και οι πράσινες δήλωσαν τον Χολαργό για έδρα. Μετρήθηκε λέε το γήπεδο και βρέθηκε σε ένα μόνο σημείο 92 πόντους πιο κοντό από ότι έπρεπε... Βγάζουν ακατάλληλο το μοναδικό γήπεδο στη χώρα που γεμίζει όλα αυτά τα χρόνια κάθε Κυριακή!  Και που εκπροσωπεί την ομάδα που έχει χτίσει μια αυτοκρατορία (και) σε αυτό το άθλημα.
Συγχαρητήρια κύριοι...

The Sting, George Roy Hill, 1973



Οι Paul Newman και Robert Redford ξανασυνεργάζονται μετά τους "Δύο Ληστές" του 1969 και συνθέτουν ένα απολαυστικό δίδυμο στο "Κεντρί", την πολυβραβευμένη με 7 Oscar περιπέτεια που σκηνοθέτησε (και πάλι) ο George Roy Hill. Το ευφυές σενάριο του David S. Ward, το εκπληκτικό δίδυμο Newman - Redford, το όμορφο τραγούδι The Entertainer" του Marvin Hamlisch, το οποίο βραβεύτηκε με το βραβείο Oscar καλύτερης μουσικής επένδυσης (Scott Joplin), οι κομπίνες και οι στημένες παρτίδες πόκερ συνθέτουν το παζλ της υπέροχης και φρέσκιας αυτής, ύστερα από 36 χρόνια, ταινίας.
¨Το Κεντρί" χωρίζεται σε 7 μέρη (The Players, The Set-Up, The Hook, The Tale, The Wire, The Shut-Out, The Sting). Η δράση τοποθετείται στο Σικάγο την εποχή μετά το μεγάλο κραχ:

Ο Χένρι Γκόντφορντ (Νούμαν) και ο Τζόνι Χούκερ (Ρέντφορντ) είναι δύο φιλόδοξοι κομπιναδόροι. Όταν όμως ο μαφιόζος Ντόιλ Λόνεγκαν (Ρομπερτ Σώ) σκοτώνει έναν από τους φίλους τους, οι δύο άντρες αποφασίζουν να εκδικηθούν με τη βοήθεια ανθρώπων του υποκόσμου.

Ο σκηνοθέτης Τζορτζ Ρόι Χιλ λειτουργεί έξυπνα αφήνοντας ελευθερία στις κινήσεις του πρωταγωνιστικού διδύμου. (Θα τολμούσα μάλιστα να πω ότι ο Ρέντφορντ κλέβει την παράσταση από τον Νιούμαν) Και οι δύο σπουδαίοι σταρ δεν τον απογοητεύουν. Αντίθετα, μας ταξιδεύουν ευχάριστα στον (υπο)κόσμο της απάτης ενώ παράλληλα δίνουν νόημα στις έννοιες της φιλίας, της πίστης, της αφοσίωσης. Μια συναρπαστική περιπέτεια με διάχυτα κωμικά σημεία και δύο λαμπερούς σταρ. Σίγουρα δεν είναι σινεμά υψηλών κινηματογραφικών επιδόσεων, αλλά είναι ότι πρέπει για διασκέδαση!

Βαθμολογία: 8/10

15/10/09

The Pledge, Sean Penn, 2001


"Η Υπόσχεση" είναι μια πολύ όμορφη ταινία ενός νέου σκηνοθέτη (Sean Penn), που έχει δείξει εξαίρετα δείγματα στις λίγες έως τώρα ταινίες του. Ο συμπαθής και ταλαντούχος ηθοποιός δοκιμάζει τις ικανότητες του στη σκηνοθεσία με το "The Indian Runner" (1991) για να ακολουθήσουν άλλες 3 ταινίες μέχρι σήμερα, "Crossing guard" (1995), "The Pledge" (2001) και το πολυβραβευμένο "Into the Wild" (2007).

"Η Υπόσχεση" βασισμένη στο πολύ καλό σενάριο των Τζέρι και Μέρι Όλσον Κρομολόφσκι, από τη νουβέλα του Φρίντριχ Ντίρενμα, είναι ένα πολύ δυνατό αστυνομικό θρίλερ, με καλό καστ: Βανέσα Ρεντγκρεϊβ, Έλεν Μίρεν, Μίκι Ρουρκ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Ρόμπιν Ράιτ Πεν, Άαρον Έκχαρτ, Σαμ Σέπαρντ, Τζακ Νίκολσον.

"Ο Γκας Χάλμγκρεν, αρχηγός της τοπικής αστυνομίας (Τζακ Νίκολσον), κάπου στις μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α., αναλαμβάνει την τελευταία του υπόθεση, πριν συνταξιοδοτηθεί... Πρόκειται για ένα διπλό έγκλημα: Βιασμός και άγρια δολοφονία ενός μικρού κοριτσιού! Ο ίδιος αναλαμβάνει το δύσκολο καθήκον να ενημερώσει τους δύστυχους γονείς και δίνει, μόνος του, μια υπόσχεση στον εαυτό του: Να συλλάβει, πάση θυσία, το δολοφόνο! Μετά από κάποια μαρτυρία, συλλαμβάνεται ένας ιθαγενής Ινδιάνος, ο οποίος κάτω από τρομερές πιέσεις, ομολογεί και στη συνέχεια... αυτοκτονεί! Όλοι πιστεύουν ότι έχει αποδοθεί πλέον, δικαιοσύνη… Ο Αρχηγός όμως, έχει πολλούς λόγους να πιστεύει ότι πραγματικός δολοφόνος κυκλοφορεί ακόμη ελεύθερος!"

Ο Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο δίνει ακόμη μία αξεπέραστη ερμηνεία, πέρα από κάθε κριτική. Άλλωστε αποτελεί το μεγάλο ατού αυτής της δραματικής αστυνομικής περιπέτειας με την σπονδυλωτή, αργόσυρτη αφήγηση και ένα φινάλε που σίγουρα σου μένει για καιρό, σπάνιας ερμηνευτικής δεινότητας από τον συγκλονιστικό Νίκολσον!
Κατηγορήθηκε (εδώ στην Ελλάδα τουλάχιστον) για μισανθρωπισμό. Αν αυτός είναι ο λόγος που "Η Υπόσχεση" πέρασε σχεδόν απαρατήρητη από την χώρα μας... νομίζω ότι αδικείται κατάφωρα!

Βαθμολογία: 7/10

Η Εθνική κέρδισε το Λουξεμβούργο με 2-1 και τη Δευτέρα μαθαίνει τον αντίπαλo της για την πρόκριση στο Mundial



Η Εθνική ολοκλήρωσε με νίκη τη διαδρομή της στον 2ο όμιλο της προκριματικής φάσης για το Μουντιάλ του 2010. Σε ένα σχεδόν άδειο ΟΑΚΑ (λιγότεροι από 10000 οι φίλαθλοι), η Ελλάδα πήρε ακόμη μία επαγγελματική νίκη κόντρα στο πολύ αδύναμο Λουξεμβούργο με 2-1.
Τα γκολ της αναμέτρησης σημείωσαν με κεφαλιά ο Τοροσίδης στο 30’ και ο Γκέκας στο 33’, ενώ για τους φιλοξενούμενους μείωσε με αυτογκόλ ο Α. Παπαδόπουλος στο 90...
 Με το σκορ στο 2-0 -μέσα σε 3 λεπτά- και το προβάδισμα αυτό, πήγε η Εθνική στα αποδυτήρια. Στην επανάληψη, και δεδομένων των μικρών δυνατοτήτων του αντιπάλου, αφού η νίκη είχε κλειδώσει για τους διεθνείς, το μόνο που απέμενε ήταν να δούμε πόσα θα έγραφε το κοντέρ...
 Αλλά αυτό υπό φυσιολογικές συνθήκες. Με οποιαδήποτε άλλη ομάδα στη θέση μας. Καθώς η Ελλάδα, είτε παίζει με το Λουξεμβούργο είτε με μια μεγάλη ομάδα, απέδειξε για πολλοστή φορά ότι παίζει ακριβώς το ίδιο ποδόσφαιρο, έχει μάθει να προσπαθεί απλά να κερδίζει.
Επαγγελματική νίκη λοιπόν. Σύμφωνοι. Αλλά παράλληλα και κουραστική. Ειδικά μετά το 58΄ και το αριθμητικό πλεονέκτημα που αποκτήσαμε, η εικόνα της ομάδας με την καθυστέρηση και τα γυρίσματα προς τα πίσω, ήταν αποκαρδιωτική! Πόσο μάλλον, όταν αντί για ένα επιθυμητό και πραγματώσιμο 4-0, 5-0, "καταφέρνεις" να φας το γκολ στο τέλος, και άρα να μην κρατήσεις έστω το 2-0 κόντρα σε ασθενέστερο αντίπαλο και με παίχτη παραπάνω! Τραγική εικόνα πραγματικά...
Εντάξει, εύκολο παιχνίδι, καθαρίστηκε νωρίς, έγινε αγγαρεία από κει και μετά, αλλά όλα αυτά μέχρι ενός βαθμού.

Σε λίγες μέρες θα δώσουμε το σημαντικό και κρίσιμο ματς για την πρόκριση στο Mundial και με τη χθεσινοβραδινή εικόνα δεν έχουμε καμία τύχη. Πρέπει να αλλάξουν πολλά σε νοοτροπίες, αγωνιστική εικόνα, συστήματα, παίχτες, αλλά και σε παράγοντες που έχουν διαταραχθεί τελευταία (κλίμα, πειθαρχία, αποδυτήρια, γκρίνια)..  Πράγματα που μέχρι χθες ήταν δεδομένα και λειτουργούσαν ομαλά σε αυτή την ομάδα.

 * Πρώτο πλήγμα για τη δύσκολη συνέχεια εν όψη μπαράζ η απουσία Κυριάκου (μερική ρήξη χιαστών, μένει έξω για 4 μήνες τουλάχιστον). Κάτι που δυστυχώς οδηγεί σε λύσεις τύπου Μόρα, Αβραάμ..
* Η Εθνική αν αλλάξει κάποια πράγματα και κυρίως αγωνιστικό πρόσωπο μπορεί να προκριθεί στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής. Άλλωστε καμία εκ των Ουκρανία, ΕΙΡΕ, Βοσνία, Σλοβενία δε μπορεί να αποτελέσει φόβητρο για εμάς.
* Όσο για τον Ρεχάγκελ; Ας μας πάει Μουντιάλ, μετά ούτως ή άλλως θα αποχωρήσει...
* Στην Ελβετία πάλι έγιναν "όμορφα" πράγματα. Κι αν το Ισραήλ ήταν πιο προσεχτικό ίσως να μας είχε κάνει ένα δωράκι (κι ας έπαιζε με 10 από το 60΄)... Αυτή η ομάδα πάει Μουντιάλ. Τί να πει κανείς...

Ελλάδα: Σηφάκης, Βύντρα (83’ Νίνης), Σπυρόπουλος, Κυργιάκος (44’ Μόρας), Αβρ. Παπαδόπουλος, Φωτάκης (46’ Πλιάτσικας), Πατσατζόγλου, Τοροσίδης, Καραγκούνης, Σαλπιγγίδης, Γκέκας.

Λουξεμβούργο: Ζουμπέρ, Κίντσιγκερ (80’ Μαρτίνο), Παγιάλ, Χόφμαν, Μπλεζ, Πέτερς, Στράσερ, Μπέτμερ, Κίτενγκε (73’ Πούποβατς), Γένις (46’ Λεβέκ), Μουτς.

14/10/09

Μία εβδομάδα διακυβέρνησης του νέου Πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου.



Μία εβδομάδα λοιπόν βρίσκεται στην εξουσία το ΠαΣοΚ και ο Γιώργος Παπανδρέου. Το πολύ μικρό αυτό χρονικό διάστημα όπως εύλογα καταλαβαίνει κανείς δεν αρκεί για να ορίσουμε έναν "απολογισμό του έργου" του νέου Πρωθυπουργού τις μέρες αυτές.
Μπορούμε όμως να σχολιάσουμε τις μέρες αυτές, τις πρώτες κινήσεις, σκέψεις, μέτρα της νέας κυβέρνησης, αλλά και τις πρώτες αντιδράσεις του κόσμου.

Σε λίγες μόλις μέρες λοιπόν, ο Πρωθυπουργός έκανε περιοδεία εργασίας στην πυρόπληκτη Ηλεία, επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη (με τη συνιδιότηττα του υπουργού εξωτερικών) σε μία δίχως άλλο συμβολική κίνηση, ενώ μέσω του υπουργού του, κ. Χρυσοχοΐδη -υπουργείο Προστασίας του Πολίτη- προχώρησε στην τολμηρή πλην πολύ σωστή κίνηση αποκατάστασης των ταραξιών στο "άβατο" των Εξαρχείων με την Αστυνομία να απαντάει σε επίθεση κουκουλοφόρων στο κέντρο.

Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με έναν Πρωθυπουργό, που κινείται. Που δεν μένει κλεισμένος στο Μαξίμου, αλλά βγαίνει έξω, συναναστρέφεται με τον κόσμο, ζει τον παλμό του κόσμου. Έναν Πρωθυπουργό που δεν κάθεται άβουλος και αμέτοχος στα εσωτερικά και εξωτερικά προβλήματα, αλλά παίρνει πρωτοβουλείες, κάνει ταξίδια εντός και εκτός της χώρας.



Ξεκίνησε εφαρμόζοντας το σχέδιο που είχε. Το πλάνο διακυβέρνησης που ήταν ορατό, πραγματικό, ρεαλιστικό. Δημιούργησε το μικρότερο υπουργικό συμβούλιο στην ιστορία της Μεταπολίτευσης, προχωρώντας σε συνένωση υπουργείων, έβαλε σε αυτό ανθρώπους νέους, άφθαρτους πολιτικά, με όρεξη για δουλειά. Κάλεσε τον συνήγορο του πολίτη στο 1ο υπουργικό συμβούλιο. Έδωσε εντολή στους υπουργούς να φέρουν τις εκκρεμότητές τους στο υπουργικό συμβούλιο, σε μια εβδομάδα.

Με το ταξίδι στην Τουρκία, στήριξε τη δική του παλαιά πολιτική για την ενταξιακή προοπτική των Τούρκων και την επίλυση του Κυπριακού. Πέρασε το μήνυμα ότι η χώρα μας θα ασκεί δυναμική εξωτερική πολιτική. Τους πυρόπληκτους της Ηλείας, ο Γιώργος Παπανδρέου μετεκλογικά πια, δεν τους ξεχνάει. Με την επίσκεψή του εκεί, όντας Πρωθυπουργός αναλύει το μοντέλο για την πράσινη ανάπτυξη στους τοπικούς φορείς.

Νομίζω ότι είναι πράγματα σημαντικά, που έχουν γίνει σε λίγες μέρες, και τα οποία δείχνουν έναν άνθρωπο συμμέτοχο στα προβλήματα, αποφασισμένο να δουλέψει. Με σηκωμένα μανίκια, ακολουθώντας το πρόγραμμά του και αποφασισμένος να πατάξει τη διαφθορά, με βασικούς γνώμονες τη διαφάνεια και την αξιοκρατεία, αλλά προπάντων μαζί με τον πολίτη, ο Πρωθυπουργός δείχνει για την ώρα να χαίρεται της αποδοχής του κόσμου αλλά και να γίνεται αποδέκτης των μεγάλων προσδοκιών που ο ελληνικός λαός έχει από εκείνον.

Με την οικονομία στο προσκήνιο να αποτελεί την νούμερο 1 προτεραιότητα, αλλά και άλλους σημαντικούς τομείς που χρειάζονται βελτίωση (υγεία, παιδεία κυρίως), ο Γιώργος Παπανδρέου αναλαμβάνει σε μία δύσκολη στιγμή την ευθύνη της κυβερνήσεως αυτού του τόπου. Συνεχίζοντας όμως βήμα βήμα όπως ξεκίνησε, αν εξακολουθήσει να είναι κοντά στον πολίτη και να δείχνει ότι προσπαθεί και δουλεύει, αυτό που πιστεύω είναι τελικά ότι δεν θα έχει μεγάλη σημασία για τον κόσμο αν δεν καταφέρει να αλλάξει τα πάντα, αλλά τουλάχιστον να αλλάξει λίγα. Γιατί λίγο λίγο, έρχεται η ολοκληρωτική αλλαγή.
Είναι σημαντικό πάντως σε ένα χρονικό διάστημα που θα οριστεί εν πλήρη ταύτηση σκέψεων και αναγκών του ιδίου με τις ανάγκες του ελληνικού λαού, να παραδώσει το πρώτο κομμάτι του έργου του. Γιατί όπως έχω ξαναπεί, ο λαός λευκή επιταγή και περίοδο χάριτος δεν δίνει σε κανέναν. Στηρίζει τον Γιώργο Παπανδρέου (φαίνεται αυτό έντονα από τις πρώτες αντιδράσεις) αλλά παράλληλα περιμένει. Περιμένει οι προεκλογικές υποσχέσεις και δεσμεύσεις του Πρωθυπουργού να γίνουν πράξεις.

13/10/09

Gran Torino, Clint Eastwood, 2009


 Ο Κλιντ Ίστγουντ θα υποδυθεί τον Γουόλτ Κοβάλσκι, έναν βετεράνο του πολέμου της Κορέας, οπισθοδρομικο, με ρατιστικές αντιλήψεις άνθρωπο (αντιμετωπίζει ρατσιστικά τους αλλοδαπούς γείτονές του, τους οποίους δεν θέλει στην "περιοχή του", και ενώ ο ίδιος είναι Πολωνός!). Όταν ο έφηβος γείτονας του Ντιουκ (Κόρι Χάρντικτ) προσπαθήσει να του κλέψει το αγαπημένο του Gran Torino, ένα μοντέλο της Ford από το 1972, o Γουόλτ θα αναλάβει προσωπικά την αναμόρφωση του νεαρού. Η ιδιαίτερη σχέση που θα δημιουργηθεί ανάμεσα στους δυο, θα επιφέρει ανατροπές στον τρόπο που ο καθένας τους αντιλαμβάνεται τη ζωή: Ο Ντιουκ θα συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να αναλαμβάνεις την ευθύνη των πράξεων σου, ενώ ο Γουόλτ θα ξαναδεί τον κόσμο με διαφορετική οπτική.

Η πλοκή της ταινίας είναι πολύ απλή, η έντασή της εξελίσσεται κλιμακωτά βασισμένη στο έξοχο σενάριο, για να καταλήξει στο δραματικά λυτρωτικό και εκρηκτικά υπέροχο φινάλε. Δεν πρόκειται για κάποια "εντυπωσιακή" ταινία αλλά πέρα για πέρα ανθρώπινη, συγκινητική, πανέμορφη, που ολοκληρώνει την ουμανιστική -κινηματογραφικά- πορεία του σκηνοθέτη Ίστγουντ.

Μεγάλος Ίστγουντ, ο οποίος στα 79 του χρόνια και την -πιθανόν- τελευταία του εμφάνιση μπροστά από την κάμερα, μας χαρίζει μια πραγματικά σπουδαία ταινία. Ώριμος όσο ποτέ ο Κλιντ υπογράφει και το μεγαλύτερο αριστούργημα του και παράλληλα καταθέτει επί της οθόνης την πολιτική του "μεταμέλεια". Από δεξιός και σύμμαχος της αντικομμουνιστικής Αμερικής ως "Dirty Harry", 40 χρόνια μετά, όχι απόλυτα "αριστερός", αλλά ριζοσπαστικά φιλελεύθερος, τα βάζει με το σύστημα της Αμερικής, που μυρίζει σαπίλα, που είναι απαρχαιωμένο, που πολεμά τους μετανάστες, που είναι αηδιαστικά οπισθοδρομικό, φυλετικά ρατσιστικό και επιλεκτικά μισάνθρωπο..

Το δε τέλος της ταινίας, ανατρεπτικό (αν και παρακολουθώντας προσεκτικά θα δεις κάποια "σημάδια" που δείχνει διακριτικά ο σκηνοθέτης και τα οποία σε οδηγούν στο φινάλε), συγκινητικό, μεγαλειώδες. Ο μέγας Κλιντ αγέρωχος, απλός, συγκινητικός.

Η άρνηση του θείου Oscar να συμπεριλάβει το "Gran Torino" στις υποψηφιότητες για βράβευση ειλικρινά είναι ανεξήγητη και σε κάθε περιπτώση δεν μπορεί να μειώσει την τεράστια αξία αυτού του αριστουργήματος.

Εκπληκτικός ηθοποιός κα σκηνοθέτης, από τους μεγάλους της Αμερικής, ο Κλιντ Ίστγουντ παραδίδει ξανά μαθήματα σκηνοθεσίας (μετά το “Million Dollar Baby”), ενώ το μπρίο και η φρεσκάδα του μπροστά απ΄ την κάμερα είναι ευχάριστα δυσανάλογα των 78 χρόνων που κουβαλάει στην πλάτη του.

-Όσο για το "Gran Torino";
-Μεγάλο αριστούργημα!


Βαθμολογία: 9,5/10

Oh My Darling Clementine, John Ford, 1946


"Αγαπημένη μου Κλημεντίνη" είναι ο τίτλος αυτού του γουέστερν, γυρισμένο από τον μεγάλο αφηγητή και μάστορα του είδους -και όχι μόνο- Τζον Φορντ (The Man Who Shot Liberty Valence, The Searchers).

"Ο Γουάιτ Ερπ και τα αδέρφια του Μόργκαν και Βέρτζιλ πηγαίνουν στο Tombstone, αφήνοντας τον Τζέιμς να προσέχει το κοπάδι τους. Γυρνώντας, βρίσκουν τον αδερφό τους νεκρό και το κοπάδι τους άφαντο.. και ο φαύλος κύκλος της εκδίκησης ανοίγει.."

Η ταινία, βασισμένη στο βιβλίο «Wyatt Earp, Frontier Marshal», χαρακτηρίστηκε από το Αμερικανικό Κονγκρέσο ως «πολιτιστικά εξέχουσας σημασίας».

Ο επονομαζόμενος "ποιητής της Άγριας Δύσης" προσπαθεί μέσα από αυτό το σπουδαίο έργο του να περάσει ένα αισιόδοξο μήνυμα για την επικράτηση του πολιτισμού και της νομιμότητας στην άγρια και άναρχη δύση. Πάνω σε αυτή την προσπάθεια, ο Φορντ πλάθει τους χαρακτήρες του. Μας παρουσιάζει τους ήρωές του ανθρώπινους και πολιτισμένους, που προτιμούν να παλέψουν για την ειρήνη από το να πάρουν το νόμο στα χέρια τους, να τα βάλουν με όλους και όλα, να καταφερθούν κατά πάντων. Ο δρόμος που διαλέγουν θα αποδειχθεί αρκετά ζημιογόνος. Μέσα από αυτή τη σύγκρουση θα χάσουν αγαπημένα πρόσωπα, αλλά είναι αποφασισμένοι..
Αποφασισμένοι να επιβάλουν δικαιοσύνη και τιμιότητα που θα πηγάζουν από τον πολιτισμό. Χρησιμοποιώντας σαν μοναδικό αλλά -σημαντικότερο εξ όλων- όπλο την επιμόρφωση του λαού.

Απλός, λιτός, ρομαντικός Τζον Φορντ. Αφήνει εδώ τους νόμους της άγριας δύσης και ακολουθεί το όνειρο του εκπολιτισμού, της επιβολής δικαιοσύνης με ηθικά, νόμιμα μέσα.
Προσωπικά λάτρεψα το συγκεκριμένο γουέστερν, "Oh My Darling Clementine", όπως ομοίως λάτρεψα το θρυλικό πια ομόνυμο τραγούδι του Anthony Ventura.

Βαθμολογία: 8,5/10

12/10/09

12 Angry Men, Sidney Lumet, 1957

 Η δίκη τελείωσε και οι ένορκοι συγκεντρώνονται για να βγάλουν την ετυμηγορία. Όλοι είναι έτοιμοι να καταδικάσουν τον κατηγορούμενο, εκτός από έναν, ο οποίος προσπαθεί να πείσει τους υπόλοιπους 11 ενόρκους ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο φαίνονται. Έτσι αυτό που ξεκίνησε σαν μια κανονική δίκη καταλήγει μια αποκάλυψη των αδυναμιών, των προκαταλήψεων και των προβλημάτων του κάθε ενόρκου.
 Οι Martin Balsam, John Fiedler, Lee J. Cobb, E.G. Marshall, Jack Klugman, Ed Binns, Jack Warden, Henry Fonda, Joseph Sweeney, Ed Begley, George Voskovec, Robert Webber είναι οι 12 ένορκοι που αποσύρονται για να βγάλουν "ένοχο" ή "αθώο" έναν 18χρονο που δικάστηκε για το φόνο του πατέρα του.
Φυσικά, ο Χένρι Φόντα ξεχωρίζει στο ρόλο του "αποστάτη" που ενάντια στους υπόλοιπους 11 πιστεύει ότι ο κατηγορούμενος είναι αθώος. Και η ενέργεια του Φόντα είναι και ο λόγος που... υπάρχει ταινία!
Αυτό που ζητάει ο Φόντα από τους συναδέλφους του είναι να υπερασπιστούν μονάχα το δικαίωμα που έχει ο ίδιος αλλά και ο κατηγορούμενος στο να αμφιβάλλει. Να επανεξετάσουν προσεκτικά τα γεγονότα και να δουν τα τις αντιφάσεις και τα κενά που δεν τονίστηκαν στο δικαστήριο.
Κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας, θα βγουν στη φόρα ενδότερα μυστικά του κάθε ενός ενόρκου, ενώ οι ίδιοι θα τεθούν αντιμέτωποι με τις προσωπικές τους φοβίες ανησυχίες, αλλά και αποθημένα.

 Πρόκειται για την καλύτερη ταινία του Σίντνεϊ Λιούμετ (μαζί με την "Ετυμηγορία") βασισμένη στο θεατρικό έργο του Reginald Rose. Και επίσης πρόκειται για ένα σπουδαίο δικαστικό δράμα, μέσα στις σπουδαιότερες Αμερικάνικες όλων των εποχών, που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου μέσα στο δωμάτιο των ενόρκων, σε ασπρόμαυρο φόντο, αλλά δε χάνει σπίθα έντασης, αγωνίας και ενδιαφέροντος, στέκεται πολύ καλύτερα από πολλές περιπέτειες -εξωτερικών χώρων- μαζί και αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες που περιτυλίγονται από μία δυναμική σκηνοθεσία.

"Οι 12 Ένορκοι" ήταν υποψήφιοι για 3 Όσκαρ (Καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας, Καλύτερου Διασκευασμένου Σεναρίου).
Κέρδισε 6 βραβεία σε διάφορους διαγωνισμούς ενώ είχε και άλλες 12 υποψηφιότητες.

"Οι 12 ένορκοι" θα μπορούσαν να ενταχθούν σε μία "λίστα" με τις καλύτερες 30 Αμερικάνικες ταινίες ever.

Βαθμολογία: 9/10

Αιώνια πιστός δεν γίνεται αλλιώς "Φράγκι" θα είσαι για πάντα Αρχηγός.


Σε μία γιορτή που δεν είχε προηγούμενο, ο τεράστιος και αξεπέραστος αρχηγός του Παναθηναϊκού, Φραγκίσκος Αλβέρτης τιμήθηκε χθες στο ΟΑΚΑ για τα 19 χρόνια παρουσίας του στην ομάδα, τους 25(!) τίτλους που αυτά τα χρόνια έφεραν και τις σπουδαίες στιγμές που μας χάρισε. Και τιμήθηκε, όπως ακριβώς άρμοζε στον σπουδαίο παίχτη, αρχηγό και άνθρωπο Φραγκίσκο Αλβέρτη:
Σε ένα κατάμεστο ΟΑΚΑ, με 17.000-18.000 χιλιάδες κόσμου, μέσα στο παρκέ, απέναντι σε έναν πολύ ισχυρό αντίπαλο, την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, και μία ακόμη σπουδαία νίκη.
Τα σβηστά φώτα, τα φωτορυθμικά, τα λέιζερ και τα υπόλοιπα εφέ που χρησιμοποιήθηκαν από την ΚΑΕ, προσέδωσαν απλώς μία άλλη αίσθηση στην κατά τ΄ άλλα απλή και λιτή αλλά βαθιά συγκινηιτική και ανθρώπινα όμορφη τελετή που είχε στηθεί προς τιμήν του αρχηγού. Στο πολύ όμορφο πανό που ανάρτησε η θύρα 13 νομίζω συνοψίζονταν όλα τα συναισθήματα της βραδιάς:
«Μακάρι η κόρνα της λήξης να μην ηχήσει και ο αρχηγός να μην σταματήσει» έγραψαν οι οργανωμένοι, δείχνοντας τη μεγάλη σχέση αγάπης που υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο και τον αρχηγό.




Το επίσημο "αντίο" στον αρχηγό ήρθε στο 25’20’’ του αγώνα με μια συμβολική κίνηση. Τον Ομπράντοβιτς να καλεί στον πάγκο τον Αλβέρτη, με τον Διαμαντίδη να παίρνει τη θέση του στο παρκέ. Η παράδοση της σκυτάλης από τον έναν αρχηγό, στον επόμενο. Ελάχιστα δευτερόλεπτα αργότερα η φανέλα με το νούμερο 4 έβρισκε τη θέση της στην οροφή του ΟΑΚΑ για να μείνει εκεί για πάντα ανάμεσα στα τρόπαια και τις διακρίσεις του Παναθηναϊκού. Και στο φινάλε, τον κόσμο να αποθεώνει και τον Διαμαντίδη, με τον Αλβέρτη να χειροκροτά και αυτός το διάδοχό του.

Αμέσως μετά, ο "Φράγκι" πήρε το μικρόφωνο και απευθύνθηκε στον κόσμο, κάνοντας κανα δυο σαρδάμ, δείγμα της μεγάλης συγκίνησης που ένιωθε: 
«Όταν ήρθαν πριν από 19 χρόνια δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας αθλητής μπορεί να ζήσει τέτοιες συγκινήσεις, τέτοια συναισθήματα και να γνωρίσει κόσμο σαν κι εσάς. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω τη συγκίνηση που νιώθω… Απλά σας ευχαριστώ. Αν μπορούσα να ξεκινήσω από την αρχή να ανταποδώσω ότι μου έχετε δώσει θα το έκανα αυτή τη στιγμή. Να θυμάστε μόνο... Στις χαρές και στις λύπες μαζί..… Σας ευχαριστώ πολύ όλους σας».

Ακολούθησε πλήθος βραβεύσεων. Συγκεκριμένα, ο Αλβέρτης δέχτηκε τιμιτικές πλακέτες από: τον Παύλο Γιαννακόπουλο για την προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια και: την πρόεδρο του ΔΣ του ΟΑΚΑ, Αλεξάνδρα Μανού, εκ μέρους της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, τον αντιπρόεδρο Αντώνη Αντωνιάδη, τον Δημήτρη Παπανικολάου, εκ μέρους του ΠΣΑΚ, τον Γιώργο Καλαφατάκης, αντιπρόεδρο του ΣΕΠΚ. Επίσης, λουλούδια προσέφερε στον Αλβέρτη  ο ενιαίος φορέας σύνδεσμων της Θύρας 13.

* Ο Λιθουανός σταρ, Σαρούνας Γιασισκεβίτσιους, που αν και τραυματίας κάθισε στον πάγκο φορώντας τη φανέλα του Αλβέρτη με τον αριθμό "4", δείχνοντας με αυτό τον τρόπο την εκτίμησή του προς τον αρχηγό, είπε τρομερή ατάκα σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου: «Πολύ θα ήθελα να δω και τη δική μου φανέλα εκεί ψηλά. Έχω ακόμα 16 χρόνια μέχρι να δώσω ό,τι κι αυτός στην ομάδα. Τότε θα είμαι στα 55 μου χρόνια, αλλά δεν πειράζει».

Στο αγωνιστικό κομμάτι, η "ιστορική" ομάδα που συμμετείχε στο φιλικό, καθώς και οι παίχτες της ΤΣΣΚΑ:
Παναθηναϊκός: Αλβέρτης 3, Τέπιτς 5, Σπανούλης 7, Περπέρογλου 9, Σερμαντίνι 13, Φώτσης 2, Μπόγρης 2, Νίκολας 11, Βεργίνης 10, Διαμαντίδης 4, Πέκοβιτς 13, Καλάθης 3, Καραμολέγκος.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας: Κουρμπάνοφ 6, Κεϊρού 4, Σισκάουσκας 6, Χόλντεν 3, Πονκράσοφ 7, Βορόντσεβιτς 8, Λάνγκτον 18, Σβεντ 5, Σοκόλοφ, Πλάνινιτς 11, Ραντένοβιτς 1, Ζαμπέλιν.

* Ακόμη μία σπουδαία νίκη απέναντι στην ΤΣΣΚΑ, με 82-69 και χωρίς τους τραυματίες Γιασισκεβίτσιους, Μπατίστ, Τσαρτσαρή!
* Λίγα λεπτά συμμετοχής είχε και ο 15(!) ετών, Καραμολέγκος.
* Ο Παναθηναϊκός κέρδιζε με 19 πόντους στο ημίχρονο, ανέβασε τη διαφορά και στους 27, αλλά στο τέλος ο Ομπράντοβιτς έβαλε μέσα τους νέους και έτσι οι Ρώσοι μείωσαν.

* Φραγκίσκο Αλβέρτη σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας έδωσες αυτά τα 19 χρόνια.


ΑΙΩΝΙΑ ΠΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΑΛΛΙΩΣ "ΦΡΑΓΚΙ" ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΡΧΗΓΟΣ

11/10/09

Με δύο διαφορετικά πρόσωπα στα δύο ημίχρονα, η Εθνική κέρδισε με 5-2 τη Λετονία και βλέπει Μουντιάλ μέσω μπαράζ.



Η Εθνική μας ομάδα έκανε το βράδυ του Σαββάτου αυτό που έπρεπε στο ΟΑΚΑ. Οι διεθνείς κέρδισαν τους Λετονούς με το εμφατικό 5-2 και ουσιαστικά τους πέταξαν έξω από τη διεκδίκηση της 2ης θέσης που οδηγεί στα μπαράζ για το Παγκόσμιο κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Καρέ(!) από τον Φάνη Γκέκα και ένα από το Σαμαρά, τα γκολ για την Ελλάδα, που παρουσίασε δύο πρόσωπα στον αγώνα.

Στο πρώτο ημίχρονο ξεκίνησε δυνατά, θέλοντας να πιέσει από την αρχή. Κατάφερε μάλιστα να ανοίξει νωρίς το σκορ, μόλις στο 4΄ με ωραία κεφαλιά του Γκέκα ύστερα από επίσης ωραία σέντρα του αρχηγού, Γιώργου Καραγκούνη. Η συνέχεια όμως δεν ήταν ανάλογη. Οι παίχτες της Ελλάδος μάλλον επαναπαύτηκαν στο 1-0 και πίστεψαν ότι θα έμενε αυτό το σκορ μέχρι το τέλος. Ευτυχώς όμως ήρθε ο Βερπακόφσκις να τους ταρακουνήσει. Μόλις στο 12΄ από λάθος του Τοροσίδη, ο επιθετικός του... Εργοτέλη ισοφάρισε για τους Λετονούς. Ο ίδιος παίχτης στο 41΄ γύρισε το ματς (ο μοναδικός αξιόλογος και επικίνδυνος Λετονός ποδοσφαιριστής!) και το μόνο ερώτημα ηταν εάν θα αφυπνίζονταν οι διεθνείς μας, καθώς αντικειμενικά είμαστε μια κλάση πάνω από αυτούς!

Η ψυχολογία ήταν φανερά με τους φιλοξενούμενους από το 1-1 και μετά. Ήρθε μπούμερανγκ όμως πολύ γρήγορα στην επανάληψη. Ανύπαρκτο πέναλτι δίνει ο διαιτητής Όβρεμπο, ο Γκέκας ευστοχεί και 2-2, μόλις στο 46΄. Θέμα χρόνου πια ήταν και ένα ακόμη τέρμα που θα έδινε τη νίκη στην Ελλάδα.
Ο Πατσατζόγλου, που είχε περάσει με τη σέντρα στο β΄ ημίχρονο στη θέση του σαφώς ανέτοιμου Τζιόλη, ανέβασε την ομάδα κατά πολύ. Στο 57΄, σέντρα του Τοροσίδη, κεφαλιά του Γκέκα και 3-1. Τέλος. Οι Λετονοί κατέρευσαν και η Ελλάδα πλέον έκανε ότι ήθελε. Ο Σαμαράς με όμορφη ατομική ενέργεια και ωραίο ανάποδο ψαλίδι έγραψε το 4-2 στο 72΄ για να έρθει και πάλι ο Γκέκας να κάνει το 5-2 στις καθυστερήσεις, με το 4ο(!) προσωπικό του γκολ.

Οι συνθέσεις:
ΕΛΛΑΔΑ:
Τζόρβας, Σεϊταρίδης, Παπασταθόπουλος, Μόρας, Τοροσίδης, Καραγκούνης (88' Πλιάτσικας), Κατσουράνης, Τζιόλης (46' Πατσατζόγλου), Σαλπιγγίδης (46' Αμανατίδης), Γκέκας, Σαμαράς.

ΛΕΤΟΝΙΑ: Βάνινς, Κλάβα, Ιβάνοφς, Γκορκς, Κατσάνοβς, Λάϊζανς, Κολισνιτσένκο, Τσάουνα, Ρούμπινς (78'Σαλονίκινς), Βερπακόφσκις, Κάρλσονς (70'Γκρέμπις).

* Ο στόχος επετεύχθει για την Εθνική, που την Τετάρτη κόντρα στο αδύναμο Λουξεμβούργο σφραγίζει -και με ισοπαλία- τη δεύτερη θέση και τα μπαράζ.
* Τραγικός ξανά ο Μόρας. Το παιδί απλά... δεν κάνει.
* Καλά πατήματα είχε ο Γιούρκας στην επιστροφή του σε αγωνιστική δράση. Το θέμα είναι ότι δε χρειάζεται να αγωνιστεί και την Τετάρτη, μέσα σε 3 μέρες και απέναντι στο Λουξεμβούργο. Κι ας είναι το τελευταίο ματς με την Εθνική. Ας προσέξει λίγο ο Ρεχάγκελ..
* 15.000 περίπου ήταν ο κόσμος που βρέθηκε στο ΟΑΚΑ. Ας ελπίσουμε ότι την Τετάρτη θα είμαστε περισσότεροι για να χειροκροτήσουμε αυτή την ομάδα που πιστεύω ότι αξίζει να βρεθεί στο Μουντιάλ.