Όταν ο Ντάνιελ Πλέινβιου (Ντάνιελ Ντέι-Λιούις) πληροφορείται μυστηριωδώς ότι σε μια μικρή πόλη κάπου στα δυτικά αναβλύζουν τόνοι πετρελαίου, αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια του και μετακομίζει μαζί με το γιο του H.W. (Ντίλον Φρίζιερ) στη σκονισμένη Little Boston. Σε αυτή την πόλη, όπου το κέντρο της ζωής των κατοίκων είναι η εκκλησία του χαρισματικού ιεροκήρυκα Έλι Σάντεϊ (Πολ Ντάνο), o Πλέινβιου και ο H.W. «πιάνουν την καλή». Ωστόσο, αν και όλοι πλουτίζουν χάρη στην πετρελαιοπηγή, τα πάντα αλλάζουν καθώς οι συγκρούσεις κλιμακώνονται και κάθε ανθρώπινη αξία - η αγάπη, η ελπίδα, η συνύπαρξη, η πίστη, η φιλοδοξία, ακόμη και ο δεσμός μεταξύ πατέρα και γιου - απειλούνται από τη διαφθορά, την απάτη και τη ροή του πετρελαίου.
Μία εξαιρετική ταινία (υποψήφια για 8 Όσκαρ), ενός ανερχόμενου σκηνοθέτη που υπόσχεται ακόμη καλύτερο μέλλον και έναν συγκλονιστικό Daniel Day-Lewis που σε κάθε του ταινία είναι -το λιγότερο- εκπληκτικός. Επίσης, όμορφη η φωτογραφία, καλή επιλογή και της μουσικής. Μοναδικό ίσως αρνητικό, η μεγάλη διάρκεια (πάνω από δυόμιση ώρες) με κάποιες πραγματικά περιττές σκηνές.
Από την αρχή λοιπόν μέχρι το τέλος όλη η ιστορία αποτυπώνεται γύρω από τον κεντρικό ήρωα (πρόκειται για σπουδή πάνω στον άνθρωπο). Αλήθεια πόσο δύσκολο είναι για ένα ηθοποιό να λειτουργεί ολοκληρωτικά και καταλυτικά στην εξέλιξη της ιστορίας; Και πόσο σπουδαίος πρέπει να είναι για να ανταπεξέλθει σε κάτι τέτοιο με χαρακτηριστική άνεση κερδίζοντας ως επί το πλείστον διθυραμβικές κριτικές;
Και παράλληλα πόσο σπουδαίος θα πρέπει να είναι και ο σκηνοθέτης που περιορίζεται στο να κινηματογραφεί (πέρα από τον πρωταγωνιστή) ελάχιστα άλλα πρόσωπα, ένα ξερό αχανές τοπίο και περιορισμένη δράση ξεκινώντας με ένα εκπληκτικό "βουβό" 25λεπτο δίχως ομιλίες και διαλόγους;
Και για να επανέλθω στον τεράστιο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις, να πω ότι ενώ υποδύεται ένα "τέρας", έναν (μισ)άνθρωπο που κάνει τα πάντα, πουλάει τους πάντες, για να πλουτίσει, αντί να σου βγάλει εξ΄ αρχής μια -δικαιολογημένη- αντιπάθεια ή και ακόμη οργή, προς το πρόσωπο του, σε αφήνει απλά αδιάφορο συναισθηματικά απέναντί του, κυρίως λόγω της εκφραστικότητάς του σε κάποιες δύσκολες -για τον ρόλο του στην ταινία- στιγμές.
Ο Πολ Τόμας 'Αντερσον εξελίσσεται σε πολύ μεγάλο σκηνοθέτη (μόλις 38 χρονών εδώ, ενώ στα 27 ντεμπούταρε με τις "Ξέφρενες Νύχτες" και θέμα τις βιομηχανίες πορνό!). Ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις, συγκλονιστικός, δίνει ένα ακόμη ρεσιτάλ ερμηνείας (προσωπικά δεν θυμάμαι ταινία του που να μην είναι, όχι απλά καλός, αλλά εξαιρετικός!) και η ταινιάρα αυτή αδικήθηκε κατάφωρα από τον "θείο Όσκαρ" που εν έτη 2007 "ανακάλυψε" τους αδελφούς Κόεν! Σκεφτείτε πόσο θα του πάρει για να ανακαλύψει τον Τόμας 'Αντερσον! Το δε τέλος της ταινίας είναι πανέμορφο και διπλού συμβολισμού. Ψάξτε να βρείτε τη διπλή ερμνηνευτική απόδοση της τελευταίας σεκάνς που αποτελεί και την κάθαρση του έργου!
Την ίδια χρονιά παίχτηκε το "No Country for Old Men" και σάρωσε τα Oscar. Αλλά σαφώς το "There will be Blood" είναι ανώτερο. Από την ημέρα που βγήκε η ταινιάρα αυτή του Άντερσον έγινε σύγκριση με τον "Citizen Cane" του Γουέλς. Σαφώς είναι "λίγη" μπροστά στο διαχρονικό μεγαλούργημα του Γουέλς...
Συνοπτικά, πρόκειται για μεγάλη ταινία, για έναν από τους ανερχόμενους σκηνοθέτες και για μια ταινία που θα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμη. Κυρίως για την επιβλητική ερμηνεία του Ντέι-Λιούις.
Βαθμολογία: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου