"Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;" είναι ο τίτλος της ταινίας με την οποία πραγματοποιεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο εν έτη 1966 ο πολύ γνωστός και πετυχημένος θεατρικός σκηνοθέτης του Broadway, Μάικ Νίκολς. Και ξεκινάει την πορεία του στο χώρο του κινηματογράφου με τη μεταφορά ενός θεατρικού έργου, το δράμα "Who's afraid of Virginia Woolf?", του σπουδαίου θεατρικού συγγραφέα, Edwar Albee.
Η Elisabeth Taylor και ο Richard Burton υποδύονται ένα μεσήλικο παντρεμένο ζευγάρι διανοούμενων, τη Martha και τον George, που ζουν μέσα από τα σκληρά εγκεφαλικά παιχνίδια που δημιουργεί ο ένας στον άλλο.
"Μετά από ένα δείπνο στο σπίτι του πατέρα της Martha και εργοδότη του George, μετά από αρκετό αλκοόλ, αργά μέσα στη νύχτα, η Martha καλεί -εν αγνοία του George- ένα νεαρό ζευγάρι που μόλις έχει φτάσει στην επαρχιακή τους πόλη, να συνεχίσουν το γλέντι στο σπίτι τους. Ο George είναι καθηγητής στο τμήμα Ιστορίας του κολεγίου που διευθύνει ο πατέρας της Martha, ενώ ο νέος τους φιλοξενούμενος διδάσκει στο τμήμα Βιολογίας. Η νεαρή του σύζυγος, η Honey είναι ήδη λίγο μεθυσμένη και το ζευγάρι γίνεται εύκολη λεία στα παιχνίδια του George και της Martha. Η πρόκληση, ο εξευτελισμός, ο πόνος, το αδιέξοδο, ξεδιπλώνονται βίαια και επιθετικά, μπροστά στους αμήχανους νεαρούς φιλοξενούμενους, οι οποίοι ξετυλίγουν αργά, αργά, με τη σειρά τους, μέσα στη συνεχόμενη μέθη τα δικά τους μυστικά, τα κατά συνθήκη ψεύδη τους, τις δικές τους αναιρέσεις του άλλου και αυτοαναιρέσεις".
Η μόλις 34χρονη τότε Elizabeth Taylor εντυπωσιάζει υποδυόμενη την 50χρονη(!) και βάλε, Μάρθα. Προσωπικά η Τέιλορ δεν μου άρεσε ποτέ σαν ηθοποιός. Εδώ όμως δίνει μία τεραστίων διαστάσεων ερμηνεία, στη μοναδική ίσως ταινία που δικαιολογεί το μεγάλο ντόρο γύρω από το όνομά της! Μαζί με τον Richard Burton (παντρεμένοι στη ζωή εδώ και λίγα χρόνια), βγάζουν μια εκπληκτική χημεία και καθηλώνουν τους θεατές με τις ερμηνείες τους. Εξίσου καλοί και το έτερο ζευγάρι, οι George Segal, Sandy Dennis.
Οι ερμηνείες, μαζί με τη σκηνοθεσία του Νίκολς, τα ευφυή λογοπαίγνια και τις τρομερές, φαρμακερές ατάκες που εκτοξεύονται ασταμάτητα από το ένα φύλλο στο άλλο, κάνουν την κλασική αυτή πια ταινία, αριστούργημα.
Και όλα αυτά στήνονται γύρω από τα εγκεφαλικά παιχνίδια που παίζουν οι Τέιλορ, Μπάρτον μπροστά στους ανυποψίαστους καλεσμένους τους κατά τη διάρκεια μίας νύχτας.
Ανομολόγητες εξομολογήσεις, ψέμματα, συμβάσεις, κρυφές επιθυμίες, λεκτική βία, ερωτικό πάθος-μίσος είναι τα περιεχόμενα των εγκεφαλικών παιχνιδιών του ζευγαριού, ενώ το αλκοόλ δε σταματά στιγμή να ρέει άφθονο στα ποτήρι. Ένα ανελέητο, κανιβαλιστικό παιχνίδι (αυτό)εξόντωσης. Όλα αυτά μέχρις ότου να επέλθει η κάθαρσις.
Η κάθαρση έρχεται όταν στη τρίτη πράξη ο George αποφασίζει να σκληρύνει αποφασιστικά το παιχνίδι, καταργεί το τελευταίο μύθο-στήριγμα της Martha, το παιδί τους. Τον σκοτώνει εκεί μπροστά στους καλεσμένους, χωρίς περιθώρια επαναφοράς του νεκρού.
Αυτή η καταλυτική πράξη, που δεν είναι διόλου μονοσήμαντη -διότι καταργεί το παιχνίδι και για τους δύο- γίνεται κοντά στα ξημερώματα και βάζει τέλος στη φιλοξενία του νεαρού ζεύγους. Όταν μένουν μόνοι, η πίκρα και η κοινή τους μοναξιά τους βρίσκει εξαντλημένους, κουρασμένους και ενωμένους όσο ποτέ.
Η ταινία τιμήθηκε με 5 βραβεία Όσκαρ: Α΄ Γυναικείου ρόλου στην Ελίζαμπεθ Τέιλορ, Β΄ Γυναικείου ρόλου στην Σάντι Ντένις, Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης στους Ρίτσαρντ Σίλμπερτ και Τζορτζ Τζέιμς Χόπκινς, Φωτογραφίας στον Χάσκελ Γουέξλερ και Κοστουμιών στην Αϊρίν Σάραφ.
Κλασικός κινηματογράφος, σπουδαία ταινία.
Βαθμολογία: 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου