Η μεγάλη τηλεοπτική "μονομαχία" του δημοσιογράφου Ντέιβιντ Φροστ με τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον, όταν ο τελευταίος αποφάσισε να σπάσει την τριετή σιωπή του το καλοκαίρι του 1977, παραδεχόμενος την ανάμειξή του στο τεράστιο σκάνδαλο των υποκλοπών, το επονομαζόμενο Γουότεργκεϊτ. Μία συνέντευξη που παρακολούθησαν ζωντανά 45 εκατομμύρια τηλεθεατές, άλλαξε τόσο τις ζωές των δύο προσώπων, όσο κυρίως τις σχέσεις δημοσιογραφίας και πολιτικής.
Η σκηνοθεσία του Χάουαρντ δεν αποτελεί σημείο ειδικής μνείας, το εκπληκτικό σενάριο όμως είναι εκείνο που διατηρεί την αγωνία και την ένταση αμείωτες μέχρι το -γνωστό- φινάλε της ιστορίας. Καλή η υποκριτική παρουσία του Μάικλ Σιν, οσκαρική ερμηνεία από τον Φρανκ Λανγκέλα, το δεύτερο (μετά το σενάριο) ατού της ταινίας. Τρίτο και εξίσου σημαντικό, η υπέροχη αναπαράσταση της εποχής μέσα από την έξοχη φωτογραφία, τα κοστούμια και το μοντάζ.Ο Χάουαρντ λοιπόν δημιουργεί ένα έντονο ντοκουμενταρίστικο δράμα, μία καθαρά πολιτική ταινία, καταγγέλλοντας την εξουσία, τον ξύλινο λόγο και τα συνακολοθούμενα συμφέροντα των αδηφάγων πολιτικών.
Μαζί με το "Il Divo", η καλύτερη πολιτική ταινία-καταγγελλία των τελευταίων ετών.
Βαθμολογία: 6,5/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου