Οι προεκλογικές αναλύσεις επιβεβαιώθηκαν και τελικώς, στις 6 Μαΐου επήλθε πολιτικός σεισμός που συντάραξε εκκωφαντικά το πολιτικό Σύστημα. Τα αποτελέσματα από τις κάλπες της Κυριακής έφεραν την πλήρη ανατροπή ενός σάπιο και διεφθαρμένου πολιτικού σκηνικού, όμως παράλληλα άφησαν όλα τα ενδεχόμενα της επόμενης μέρας ανοικτά, με πλέον πιθανό εκείνο της εκ νέου προσφυγής στις κάλπες στα μέσα Ιουνίου.
Ο ελληνικός λαός χρησιμοποιώντας το κατοχυρωμένο απ' το Σύνταγμα δικαίωμά του, την ψήφο του, καταδίκασε το Μνημόνιο και τα κόμματα που το εξέφραζαν και υπερασπίζονταν. Καταψήφισε τις μνημονιακές πολιτικές που όχι μόνο οδήγησαν τη χώρα στο χείλος αλλά την είχαν κλωτσήσει στον γκρεμό.
Έτσι οι πολίτες αυτού του τόπου στράφηκαν στην Αριστερά, η οποία εκφραζόταν ως επί το πλείστον απ' τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, γκρεμίζοντας εκείνοι το δικομματισμό, ενώ εξαφάνισαν απ' τον πολιτικό χάρτη τους έτερους μνημονιολάγνους Καρατζαφέρη και Ντόρα αφήνοντας εκτός βουλής ΛΑ.Ο.Σ και ΔΗΜ.ΣΥΜ..
Βέβαια η έντονη οργή και ο θυμός, συναισθήματα που είχαν κατακλύσει τα περίπου 6.500.000 που άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα απ' το σύνολο των κατά τι λιγότερο των 10.000.000, επέφεραν ένα αλαλούμ στα κεφάλια των ψηφοφόρων που μεταφράστηκε στην ανάδειξη πολλών μικρών πολιτικών δυνάμεων, αλλά κυρίως, στην είσοδο στην ελληνική Βουλή της ακροδεξιάς φιλοναζιστικής Χρυσής Αυγής. Το τελευταίο είναι ένα γεγονός που δεν πρέπει να περάσει στα απαρατήρητα, αλλά να μας αφυπνίσει από έναν υπαρκτό κίνδυνο απέναντι στη δημοκρατία, που προήλθε από την ανοησία αλλά και την άγνοια σχεδόν μισού εκατομμυρίου συμπολιτών μας, οι οποίοι είτε έριξαν την ψήφο τους εκεί από αντίδραση στο πολιτικό σύστημα είτε πραγματικά (κι εδώ είναι που εγείρονται πολλά ερωτηματικά) δεν ήξεραν τι ακριβώς είναι και πρεσβεύει η Χρυσή Αυγή. Ένα κόμμα σα συμμορία, αποτελούμενο από ρατσιστές, με φιλονεοναζιστικές τάσεις, νοσταλγούς του Χίτλερ και με δικαστικές εκκρεμότητες εναντίον πολλών μελών του, ακόμη και για ανθρωποκτονίες!!!
Αλλά ας επιστρέψουμε στο δικομματισμό, που όπως απεδείχθη απ' τη λαϊκή ετυμηγορία υπέστη μεγάλη ήττα και φυσικά, ένα σοβαρό πλήγμα ως αλαζονική και εγωιστική μορφή εξουσίας. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ λοιπόν γνώρισε ιστορική ήττα καταγράφοντας τα χαμηλότερα ποσοστά από ιδρύσεώς του, αφού το 13,18% έπεσε κάτω κι απ' το 13,58% του Ανδρέα Παπανδρέου. Μια ήττα που μπορεί να οδηγήσει και στη διάλυσή του, τουλάχιστον με το μορφή που το ξέραμε έως σήμερα και την αναδιοργάνωσή του υπό άλλα στελέχη. Στον αντίποδα η Ν.Δ μπορεί να βγήκε πρώτη, όμως ούτε τα ίδια τα στελέχη της δεν τολμούν να ψελλίσουν τη λέξη «νίκη», καθώς μετά τα ιστορικά χαμηλά του Κώστα Καραμανλή το 2009 με 33% έφτασε στο 18,85%(!) καταγράφοντας συντριπτική κάθοδο.
Ακόμη, σα σύνολο ο δικομματισμός καταποντίστηκε, αφού ΠΑΣΟΚ και ΝΔ σημείωσαν μαζί 32% τη στιγμή που το χαμηλότερο ποσοστό τους ήταν το 77,4% του 2009!!!
Ξεκάθαρα μπορεί να γίνει λόγος για την απόλυτη καθίζηση και συντριβή ενός Συστήματος που εδώ και δεκαετίες αλλά περισσότερο απ' το 1996 μέχρι σήμερα έχει διαλύσει τη χώρα και τους πολίτες, δίχως υπερβολή.
Αμέσως μετά, όμως σημείωσα στην αρχή, ο κόσμος τιμώρησε και το κόμμα του Καρατζαφέρη και εκείνο της Ντόρας, διότι πολύ απλά και οι δύο αυτοί ήταν υποστηρικτές του μνημονίου. Η μη είσοδό τους στη Βουλή ίσως επιφέρει νέες εξελίξεις, ειδικά για την Ντόρα Μπακογιάννη που πιθανολογείται μια διάλυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας και επιστροφή της στη Νέα Δημοκρατία. Όσο για τον Γιώργο Καρατζαφέρη ας πρόσεχε με τις συγκυβερνήσεις του, τις απίστευτες κωλοτούμπες αλλά και το ασόβαρο πολιτικό προφίλ που διατηρεί όλα αυτά τα χρόνια.
Επόμενη ψήφος τιμωρίας; Στο Κ.Κ.Ε. Το κομμουνιστικό κόμμα Ελλάδος, γνήσια φιλολαϊκό, λογικά θα έπρεπε σε περίοδο οικονομικής κρίσης, βαθιάς ύφεσης, εκτόξευσης της ανεργίας, των περικοπών συντάξεων και μισθών, αλλά και γενικά της εξαθλίωσης των πολιτών, να εκτοξεύσει τα ποσοστά του. Αντ' αυτού η Αλέκα Παπαρήγα προτίμησε να διατηρήσει την ίδια στάση της αντιπολίτευσης για την αντιπολίτευση, υψώνοντας μια άρνηση, ένα ΟΧΙ σε όλα και αρνούμενη να συζητήσει καν ενδεχόμενα συνεργασία με τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς. Αυτήν τη μόνιμη άρνηση της επικεφαλής του ΚΚΕ, αλλά και τη μανία να «χτυπάει» το ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο από ΝΔ/ΠΑΣΟΚ ο κόσμος (πλην των πιστών μελών) την τιμώρησε, με το κομουνιστικό κόμμα να μένει σε μονοψήφιο ποσοστό (8,48%).
Τέλος, αν και δεν τιμωρήθηκε ακριβώς, εντούτοις ο Φώτης Κουβέλης και η ΔΗΜ.ΑΡ πήρε χαμηλά ποσοστά, μόλις 6%, διότι αν και αριστερό κόμμα ήταν ηλίου φαεινότερο ότι μάζεψε τους απογοητευμένους πασόκους, ενώ είχε αφήσει υπόνοιες για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που στη συνέχεια πήρε πίσω και για να είμαστε δίκαιοι, σήμερα μετά τις κάλπες εξακολουθεί να αρνείται πιθανή συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ.
Κάπου εκεί τελειώνει η ψήφος τιμωρίας και αποδοκιμασίας και κατόπιν έχουμε πολλούς, τρόπον τινά νικητές. Αρχικά οι Ανεξάρτητοι Έλληνες υπό τον Πάνο Καμμένο. Ένα νεοϊδρυθέν κόμμα στο 10,6% συνιστά επιτυχία, που οφείλεται στην «αντιμνημονιακή» προεκλογική δράση του. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να αρκεί αυτό και να γίνονται συσχετισμού μεταξύ Καμμένου και Αριστεράς, όταν ο επικεφαλής των Ανεξάρτητων Ελλήνων εκφράζει θέσεις αστικές και μάλιστα με άκρως επιθετικό τρόπο, που απέχουν παρασάγγας από το καλό και το συμφέρον του λαού.
Κατόπιν η Χρυσή Αυγή, που από το 0,29% και τις 19.600 ψήφους του 2009 σημείωσε 6,97% με 440.000 ψήφους. Ένα φανατικά ακροδεξιό κόμμα ιδεολογικά προσκείμενο στον ελληνικό εθνικισμό, το φασισμό και το νεοναζισμό, με αντισημιτικές τάσεις, υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας, στο πλευρό του Ιωάννη Μεταξά, με εις βάρος πολλών μελών της κατηγορίες για εγκλήματα, με ιστορικά αναίτιων δολοφονιών στο όνομα της εθνικής υπεροχής, με συμμετοχή σε παρακρατικές δράσεις (κυρίως εναντίον αναρχικών), με κατηγορίες για την προμήθεια όπλων από βουλευτές της Δεξιάς κλπ.. Σταματώ εδώ, όχι γιατί κουράστηκα, αλλά επειδή πραγματικά αηδίασα.
Από 'κει και πέρα πρέπει να περάσουμε και να σταθούμε στο μεγάλο νικητή της εκλογικής μάχης που δεν είναι άλλος βέβαια από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ένας συνασπισμός αριστερών κομμάτων θριάμβευσε συγκεντρώνοντας περίπου το 17% (16,78% για την ακρίβεια) των ψήφων, καταλαμβάνοντας τη δεύτερη θέση, μόλις 2 ποσοστιαίες μονάδες πίσω απ' την ΝΔ αλλά 3 ολόκληρες μονάδες πάνω απ' το τρίτο ΠΑΣΟΚ, διασπώντας έτσι το δικομματισμό και ανοίγοντας το δρόμο για πλήρη αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Χωρίς να έχει δημιουργήσει κάποιο ρεύμα, ο Αλέξης Τσίπρας έστω και την ύστατη στιγμή κέρδισε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και καλείται πλέον να μην απογοητεύσει τους άνω του 1.000.000 πολιτών που τον τίμησαν στις κάλπες. Πώς κατάφερε να τετραπλασιάσει σχεδόν τα ποσοστά του από τις τελευταίες εκλογές; Μα φυσικά, αφενός επιλέγοντας να αφήσει τη στείρα αντιπολίτευση (που ακολούθησε το Κ.Κ.Ε και έμεινε στάσιμο) και ζητώντας ψήφο εξουσίας και αφετέρου κάνοντας άνοιγμα σε όλες τις αριστερές δυνάμεις για κυβερνώσα Αριστερά. Η κίνηση αυτή καθώς απεδείχθη άρεσε στον κόσμο. που είναι έτοιμος να δώσει στην Αριστερά την ευκαιρία να ηγηθεί μίας τόσο κρίσιμης για τη χώρα και τους πολίτες στιγμής.
Μένει να δούμε αν φανεί αντάξια της εμπιστοσύνης αυτής και αν πάψει να είναι ευθυνόφοβη στο κάλεσμα της ιστορίας. Κυβέρνηση πάντως δεν μπορεί να σχηματίσει, τουλάχιστον με τα έως τώρα δεδομένα αφού ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ολωσδιόλου αρνητικός απέναντι σε ενδεχόμενο συγκυβέρνησης με ΝΔ (σαν πρώτο κόμμα, με το ασύλληπτο, αντιδημοκρατικό μπόνους των 50 εδρών) και ΠΑΣΟΚ.
Να τα πάρουμε απ' την αρχή. Μετά τα συνολικά αποτελέσματα των εκλογών (το μεσημέρι της Δευτέρας) ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ακολουθώντας την τυπική διαδικασία κάλεσε τον Αντώνη Σαμαρά, ως πρώτο κόμμα και του έδωσε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ο αρχηγός της ΝΔ δήλωσε «κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν με τη σύνθεση της νέας Βουλής για να σχηματιστεί κυβέρνηση, αλλά δεν κατέστη δυνατόν», μετά τις διερευνητικές επαφές με Τσίπρα, Βενιζέλο, Κουβέλη, Καμμένο, που όπως αναμενόταν δεν καρποφόρησαν. Εν συνεχεία, το μεσημέρι της Τρίτης η διερευνητική εντολή μεταβιβάστηκε στον πρόεδρο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος κινήθηκε στον άξονα σχηματισμού Αριστερής, αντιμνημονιακής κυβέρνησης, που επιτέλους έγινε αποδεκτός από το Φώτη Κουβέλη, που βλέπει πλέον ορατό το ενδεχόμενο μιας κυβερνώσας Αριστεράς, χωρίς όμως το ΠΑΣΟΚ και φυσικά, τη ΝΔ, κάτι που σημαίνει ότι είναι ανέφικτο στην πράξη με τα έως τώρα δεδομένα και την κατανομή των εδρών. Ο Τσίπρας ωστόσο είδε την Παπαρήγα να αρνείται έστω να τον συναντήσει κόβοντας κάθε επαφή με τις υπόλοιπες αριστερές δυνάμεις, ενώ έκανε άνοιγμα σε εξωκοινοβουλευτικές αριστερές και κεντροαριστερές δυνάμεις, όπως είναι οι Οικολόγοι Πράσινοι, η Κοινωνική Συμφωνία της Λούκας Κατσέλη αλλά και η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α.
Ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έθιξε το ζήτημα του εκλογικού νόμου, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά εάν δεν υπήρχε ο νόμος που δίνει μία ψήφο δώρο σε κάθε ψήφο που παίρνει το πρώτο κόμμα... διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα και εάν παίρναμε λίγες ψήφους παραπάνω, αλλά αυτό αποφάσισε ο λαός», κατέληξε ο Τσίπρας, ο οποίος θα συναντηθεί με Βενιζέλο και Σαμαρά εντελώς τυπικά, στο τέλος του χρονικού πλαισίου που του προσφέρει ο νόμος, αφού δεν πρόκειται να συμπλεύσει με τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα.
Κυβέρνηση συνεργασίας λοιπόν δε συγκροτείται και δε σχηματίζεται από πουθενά, είτε μνημονιακή είτε αντιμνημονιακή. Βασικό εμπόδιο και στις δύο περιπτώσεις (ειδικά στη δεύτερη) βάζει το ΚΚΕ, που παραμένει ανένδοτο απέναντι σε συνεργασίες. Κυβέρνηση "εθνικής σωτηρίας" κατά το Σαμαρά αποκλείεται, αφού έχει ως βάση το Μνημόνιο, όπως και κυβέρνηση "εθνικής ενότητας" πρόταση του Βενιζέλου, ο οποίος ναι μεν κάνει πίσω στην ακριβή ακολουθία του Μνημονίου και κάνει λόγο για συμμετοχή κομμάτων όλων των χώρων με "κοινό ευρωπαϊκό προσανατολισμό", όμως θα πρέπει να εξεταστεί τι ακριβώς εννοεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, όπως και ο ρόλος της Αριστεράς σε μια τέτοια κυβέρνηση.
Επόμενη λύση θα ήταν μια κυβέρνηση με ψήφο ανοχής, όμως κάτι τέτοιο είναι εξίσου πολιτικά αδύνατον να συμβεί, αφού όπως και παραπάνω, έτσι και 'δω απορρίπτονται σχεδόν όλες οι συνεργασίες, με Τσίπρα, Κουβέλη, Καμμένο (η Χρυσή Αυγή αποκλείεται έτσι κι αλλιώς) να επιμένουν στη μη συνεργασία τους με ΝΔ/ΠΑΣΟΚ.
Όλα δείχνουν επομένως ότι θα προσφύγουμε ξανά στις κάλπες σε διάστημα μικρότερο του ενός μήνα. Συγκεκριμένα 10-17 Ιουνίου είναι σχεδόν βέβαιο, αν δεν αλλάξει κάτι δραματικά τα επόμενα εικοσιτετράωρα, ότι ο ελληνικός λαός θα κληθεί να δώσει οριστική λύση στο πολιτικό αδιέξοδο και την ακυβερνησία, στην οποία θα βρίσκεται η χώρα τις επόμενες εβδομάδες. Το ενδιαφέρον θα στραφεί στις μετακινήσεις των ψηφοφόρων, καθώς οι του αριστερού χώρου αναμένεται να ενισχύσουν το ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι του δεξιού να συσπειρωθούν προς τη Νέα Δημοκρατία. Μεγάλο επίσης ρόλο θα παίξει το τρομακτικά υψηλό (και απαράδεκτο για την πλέον κρίσιμη εκλογική μάχη των τελευταίων 38 χρόνων) ποσοστό της αποχής, που έφτασε το 35%(!), μεγαλύτερο κι απ' το ιστορικά κορυφαίο 29% του 2009. Είναι ψηφοφόροι άγνωστο πού θα πάνε, αν και εφόσον επιλέξουν να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα τον Ιούνιο και είναι ένα ποσοστό που ξεκάθαρα μπορεί να κρίνει το νικητή της επόμενης μονομαχίας. Ο Τσίπρας πάντως αν δεν κάνει κάποιο χοντρό λάθος μέχρι τις εκλογές (αν τελικά πάμε σε επαναληπτικές) είναι το πολύ μεγάλο φαβορί για τη νίκη, καθώς το ρεύμα κατά του Μνημονίου, της Τρόικα και των χρεών δείχνει να εκφράζεται δυναμικά από τους Έλληνες, οι οποίοι είναι σαφές ότι είναι έτοιμοι να δώσουν την εξουσία στην Αριστερά.
Μένει να αποδειχθεί αν η τελευταία, όταν με το καλό βγει πρώτη δύναμη σε λίγες βδομάδες, φανεί αντάξια της εμπιστοσύνης του κόσμου, μα κυρίως έτοιμη να κυβερνήσει μένοντας πιστή στον έως σήμερα προγραμματισμό της και κρατώντας υπεύθυνη στάση απέναντι στην Ιστορία.
Περνώντας στην Ευρώπη, οι εξίσου πολύ σημαντικές για την Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα εκλογές της 6ης Μαΐου ανέδειξαν, όπως αναμενόταν μετά την πρώτη μάχη, νικητή τον ηγέτη των σοσιαλιστών, Φρανσουά Ολάντ έναντι του κύριου υπαίτιου της ευρωπαϊκής κατάρρευσης Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος επανέφερε τους σοσιαλιστές στην εξουσία μετά από 16 ολόκληρα χρόνια και την πτώση του συνονόματού του, Φρανσουά Μιτεράν. Ο Ολάντ, που μπήκε απ' το «παραθυράκι» στην εκλογική μάχη ως επικεφαλής των σοσιαλιστών μετά το σκάνδαλο του Ντομινίκ Στρος Καν, αναμένεται να αποδειχθεί ότι έχει τη βούληση αλλά κυρίως την απαιτούμενη δυναμική να αλλάξει το ευρωπαϊκό δημοσιονομικό σύμφωνο πηγαίνοντας επιτέλους κόντρα στη γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ. Σανζέ λοιπόν (αλλαγή στα γαλλικά) στο Παρίσι και ας ελπίσουμε ότι θα σημάνει πραγματική αλλαγή για την Ευρώπη και την Ελλάδα. Θετικά πάντως είδαν την αλλαγή αυτή Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία, ενώ οι βόρειες χώρες παραμένουν επιφυλακτικές γνωρίζοντας τις δυσκολίες υπό τις οποίες έγινε η διαδοχή στα Ηλύσια Πεδία.
Ο νέος Πρόεδρος πάντως της Γαλλίας έχει στο πρόγραμμά του τη βοήθεια προς την Ελλάδα, κάτι που αναμένεται να γίνει ακόμη ευκολότερα με την ενδεχόμενη επικράτηση Τσίπρα στις εκλογές του Ιουνίου, μιας και θα έχει καλύτερη συνεργασία με το γάλλο σοσιαλιστή, ο οποίος δείχνει ικανοποιημένος απ' τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας, όπως κι ο υποψήφιος της Αριστεράς Ζαν Λυκ Μελανσόν, που χαιρέτισε το εκλογικό «μπαμ» του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ τον ίδιο δρόμο ακολούθησαν σύσσωμοι οι ηγέτες της Αριστεράς στην Ευρώπη.
Περιττό να αναφερθεί ότι η κεντροδεξιά ευρωπαϊκή ηγεσία τρέμει από το βράδυ της Κυριακής, όπου αφενός στη Γαλλία επανήλθαν στην εξουσία οι σοσιαλιστές, αφετέρου στην Ελλάδα τραντάζει τα ισχυρά μνημονιακά θεμέλια ένας νέος, αριστερός και αντιμνημονιακός ηγέτης.
Στην υπόλοιπη Ευρώπη, στη Σερβία δεν αναδείχθηκε νικητής ούτε στις προεδρικές ούτε στις βουλευτικές εκλογές και πάμε σε δεύτερο γύρο στις 20 Μαΐου με το σοσιαλιστικό κόμμα του προέδρου Μιλόσεβιτς να έρχεται τρίτο αλλά να παίζει ρόλο ρυθμιστή στις εξελίξεις για Τάντιτς, Νίκολιτς, ενώ οι δημοτικές εκλογές στην Ιταλία έδειξαν φοβερή πτώση της κεντροδεξιάς του Μπερλουσκόνι (ενός ακόμη κύριου υπαίτιου για το σημερινό χάλι) και άνοδο της κεντροαριστεράς, με αυξημένη ωστόσο αποχή, ειδικά στη βόρεια Ιταλία. Τέλος στην Αρμενία (πρώτες εκλογές σε εθνικό επίπεδο μετά τις προεδρικές του 2008) νίκησε το ρεπουμπλικανικό κόμμα του νυν Προέδρου Σαρκισιάν με σημαντική διαφορά, εν μέσω όμως σοβαρών καταγγελιών για νοθεία, όπως συνέβη και στις προηγούμενες εκλογές.
Η Ελλάδα λοιπόν αλλάζει. Η Ευρώπη αλλάζει. Η ευκαιρία για ιστορικές αλλαγές στη χώρα μας και βελτίωση των πραγμάτων στην Ευρώπη, μετά την πτώση Σαρκοζί, Μπερλουσκόνι (περιμένουμε με αγωνία τις εκλογές στη Γερμανία το '13, με την ευχή να πέσει και η Μέρκελ) επαναφέρουν τα χαμόγελα στους πολίτες, οι οποίοι μπορούν αν μη τι άλλο να αισιοδοξούν ξανά. Όλοι και όλα όμως θα κριθούν επί το έργω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου