Μία εβδομάδα έμεινε για τις εθνικές βουλευτικές εκλογές της 6ης Μαΐου. Οι οποίες, αναμένονται βάσει δημοσκοπήσεων ως οι πιο αμφίρροπες και ρευστές εδώ και πολλές δεκαετίες. Όμως αυτό είναι κάτι που απασχολεί μόνον τους πολιτικούς κι εκλογικούς αναλυτές, καθώς για τη χώρα και τους πολίτες είναι οι πλέον κρίσιμες των τελευταίων -τουλάχιστον- 38 χρόνων.
Ο δικομματισμός, που μας οδήγησε ως εδώ κι ευθύνεται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα για το χάλι της Ελλάδας, την κατάρρευση της οικονομίας και τις συνθήκες πείνας, εξαθλίωσης και κοινωνικής, οικονομικής, βιολογικής και ηθικής εξόντωσης των πολιτών (δεν αποτελεί «καραμέλα» αλλά την αληθινή περιγραφή ενός διεφθαρμένου Συστήματος), έχει ήδη δεχθεί ισχυρό πλήγμα. Το αν είναι και ανεπανόρθωτο θα το μάθουμε το βράδυ της 6ης Μαΐου.
Ευχής έργο θα ήταν ο κόσμος την ημέρα των εκλογών να απεμπλακεί απ' το αδιέξοδο «αιώνιο» δίλημμα ΠΑ.ΣΟ.Κ ή Ν.Δ, αλλά τα μηνύματα λίγες μέρες πριν τις κάλπες δεν προμηνύονται θετικά υπέρ μιας προοπτικής οριστικού γκρεμίσματος του υπό κατάρρευση σάπιου πολιτικού συστήματος που έχει διαλύσει τα πάντα στα χρόνια διακυβέρνησής του.
Η απουσία, βλέπετε, μιας στιβαρής αντί-πρότασης ίσως ωθήσει τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ξανά όχι την καλύτερη αλλά τη λιγότερο κακή απ' τις υπάρχουσες επιλογές. Εδώ, δεν ευθύνεται ουδείς άλλος πέραν της Αριστεράς. Σε μία τόσο δύσκολη περίοδο, με την οικονομική κρίση να παρασέρνει τους πάντες στο διάβα της, την ανεργία να εκτοξεύεται σε τρομακτικά ποσοστά, τις αυτοκτονίες να πληθαίνουν και γενικά την καθημερινότητάς μας να κατρακυλάει σε ένα απύθμενο βαρέλι δυστυχίας, άγχους και αβεβαιότητας ΜΟΝΟΝ η Αριστερά θα μπορούσε να δώσει λύση.
Αντ' αυτού όμως μεγάλο μέρος της παραμένει εκνευριστικά αποστασιοποιημένο επιδεικνύοντας ανεκδιήγητη ανευθυνότητα απέναντι στους υποστηρικτές της, τον ελληνικό λαό αλλά και απέναντι στην Ιστορία, στην οποία και θα είναι υπόλογη. Ειδικά το Κ.Κ.Ε εξακολουθεί να παίζει το παιχνίδι της στείρας αντιπολίτευσης, αρνούμενο να συνεργαστεί σε μαι ενδεχόμενη κυβερνώσα Αριστερά, για την οποία μιλάει όλο και πιο συχνά ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α, γινόμενος όμως περίγελος των υπολοίπων, αν και ανέβασε τα ποσοστά του από τότε που ο Τσίπρας έπαιξε το χαρτί της ψήφου εξουσίας αφενός και της αριστερής συνεργασίας αφετέρου (πρόταση που έφερε τριγμούς στο εσωτερικό του κόμματος αλλά και την άρνηση της Παπαρήγα). Είναι κι η ΔΗΜ.ΑΡ, η οποία έμοιαζε εξ αρχής ως μία πιθανή λύση, όμως κάηκε το χαρτί αυτό από τη στιγμή παραδοχής του Φώτη Κουβέλη ότι θα συνεργαστεί με το ΠΑ.ΣΟ.Κ..
Δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν εφικτή μια συνεργασία της ευρύτερης Αριστεράς, είμαι όμως πεπεισμένος ότι αν πραγματικά τους ένοιαζε το καλό του λαού θα έκαναν μια προσπάθεια τουλάχιστον, καθώς εκείνα που τους χωρίζουν (πολιτικές διαφωνίες, ιδεολογίες) δεν (πρέπει να) είναι περισσότερα από αυτά που τους ενώνουν. Είναι πολύ σημαντικότερο στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε να εξασφαλιστούν οι μισθοί κι οι συντάξεις, απ' το να θέτουμε διλήμματα εντός ή εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ή χωρίς ευρωπαϊκό νόμισμα κλπ. Ζητήματα βεβαίως σημαντικά, αλλά όχι σε περίοπτη θέση άμεσου προτεραιότητας.
Για να συμφωνήσουμε όμως σε κάτι, εκείνο που οπωσδήποτε πρέπει να ξεκαθαριστεί (και στο οποίο συμφωνούν τα περισσότερα αριστερά κόμματα και οι αριστερές δυνάμεις πλην Κουβέλη που δήλωσε ότι θα το ακολουθήσει) είναι ότι η λύτρωση θα επέλθει μακριά απ' το μνημόνιο, που δεν επιφέρει τίποτα άλλο παρά την πλήρη υποταγή της χώρας στους δανειστές και τη διαρκή καθίζηση των ανθρώπων σε καθεστώς ανυποληψίας.
Από την άλλη πλευρά, αυτήν του δικομματισμού, οι δύο «μονομάχοι» βρίσκονται σε ένα δικό τους κόσμο. Ο υπερφιλόδοξος, αθεράπευτα εγωμανής, βουλιμικός Βενιζέλος ψάχνει επί ματαίω να βρει ψηφοφόρους απ' τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ και απευθύνεται σε αμετανόητους 60άρηδες+ πασόκους υποσχόμενος για πολλοστή φορά αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, ενώ ο αστείος, με τον πρωθυπουργικό θώκο ως παλαιόθεν απωθημένο Σαμαράς, που δε βλέπει αυτοδυναμία παρά μόνο στα όνειρά του, προσπαθεί να συσπειρώσει τη ΝΔ που ο ίδιος διέλυσε πριν χρόνια με τους πολιτικούς που ο ίδιος εξαφάνισε τότε και επανέφερε άρον άρον ενόψει εκλογών! Και οι δύο, κατά την προσφιλή τους συνήθεια εξαπολύουν κατηγορώ ο ένας προς τον άλλον, αποποιούμενοι των ευθυνών τους και ζητώντας μια τυπική συγγνώμη για εγκλήματα δεκαετιών.
Παράλληλα ο μεν Βενιζέλος έχει τρομοκρατηθεί απ' την άνοδο της αριστεράς τη στιγμή που ήδη βλέπει το ΠΑΣΟΚ να σημειώνει ιστορικά χαμηλά και να αγγίζει δημοσκοπικά μονοψήφιο ποσοστό, ο δε Σαμαράς επιτίθεται κατά μέτωπο στον Καμμένο, η άνοδος επίσης του οποίου προκαλεί και στους δύο πονοκεφάλους. Μεταξύ μας βέβαια, ποιος είναι ο Καμμένος που το παίζει τώρα ψευτοεπαναστάτης, σκληρά αντιμνημονικός το ξέρουμε πολύ καλά. Ένας αστείος πολιτικός, με την ιστορία να τον έχει ήδη καταγράψει ανάμεσα στους μεγαλύτερους κωλοτούμπες.
Ωστόσο υπάρχουν και δύο σημεία στα οποία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συμφωνούν. Το ένα είναι η μνημονιακή πολιτική, την οποία υπερασπίζονται με τρομακτικά διλήμματα τύπου «μνημόμιο ή καταστροφή», «εντός ευρώ ή εκτός ευρώ», «Ευρώπη ή Ελλάδα». Συγγνώμη, αλλά τα μνημόνια μας έφεραν μέχρι εδώ κι έρχεται τρίτο τον Ιούνιο, με πλήρως καταστροφικές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα.
Προσωπικά από την αρχή αυτής της ιστορίας ήμουν υπερασπιστής της ευρωπαϊκής επιλογής. Ήθελα και θέλω η Ελλάδα να μείνει στην Ευρώπη. Σε ποια Ευρώπη όμως και πως; Επί ίσοις όροις, μόνον έτσι! Σε μια Ευρώπη που θα νοιάζεται για τα κράτη μέλη της, σε μία Ευρώπη ενωμένη και δυνατή, όπου οι μικρότερες χώρες όπως η Ελλάδα θα προστατεύονται απ' τους συνεταίρους και δε θα αντιμετωπίζονται σαν τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Σε μια Ευρώπη ευκαιριών, ελπίδας και προοπτικής κι όχι ανεργίας, αυτοκτονιών και απελπισίας.
Και να κλείσω με ένα θέμα πολύ σοβαρό, όπου νομίζω δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη πλήρως την επικινδυνότητα που κρύβει. Αναφέρομαι βεβαίως στην τρομακτική άνοδο της άκρας δεξιάς που εξαπλώνεται σαν ιός σε όλη την Ευρώπη. Μοιραία λοιπόν η εξέλιξη αυτή επηρέασε την Ελλάδα, όπου η Χρυσή Αυγή δημοσκοπικά μπαίνει στην ελληνική βουλή. Ένα κόμμα που απαρτίζεται από απόστρατους ή εν ενεργεία στρατιωτικούς, αστυνομικούς και παρεμφερή στοιχεία της κοινωνίας και που έχει για αρχηγό το Μιχαλολιάκο, ένα δηλωμένο ακραίο φασίστα που στα 16 του(!) είχε ενταχθεί στο κόμμα του νεοναζιστή Πλεύρη, έχει συλληφθεί για κατοχή όπλων και εκρηκτικών, ενώ είχε συχνά πάρε δώσε με τις Αρχές, έχοντας κατηγορηθεί και για παρακρατικό όργανο, καθώς γνωστές είναι οι κατά καιρούς συνεργασίες του με την Αστυνομία (κυρίως σε συγκρούσεις με αναρχικούς). Ίδρυσε τη Χρυσή Αυγή, μέλη της οποίας (λέγεται πως παλαιότερα προμηθεύονταν όπλα από βουλευτές της ΝΔ) στο πλευρό των Σέρβων δολοφόνησαν χιλιάδες Βόσνιους αμάχους,
Αυτό το αίσχος λοιπόν, αποτελούμενο από νεοναζιστές, φανατικούς δεξιούς εξτρεμιστές και νοσταλγούς του Χίτλερ ορισμένοι συμπολίτες μας είναι αποφασισμένοι να στηρίξουν, θεωρώντας είτε ότι πρόκειται για πολιτική αντί-πρόταση είτε ότι έτσι τιμωρούν το δικομματισμό!
Αν είναι δυνατόν... Δε λέω, είναι απολύτως λογικό ο κόσμος να κατέβει αγριεμένος στις κάλπες και να ψηφίσει βάσει θυμού επιλέγοντας πρωτίστως να τιμωρήσει ΠΑΣΟΚ, ΝΔ. Όμως θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά το πώς θα το πράξει. Μία ενδεχόμενο είσοδος ακροδεξιού, νεοναζιστικού κόμματος στη βουλή θα αποτελέσει μεγάλο πλήγμα για την ελληνική δημοκρατία, η οποία ούτως ή άλλως έχει δεχτεί αρκετά χτυπήματα και βρίσκεται υπό διαρκή αμφισβήτηση. Υποστηρικτές όμως ενός εκ των μεγαλύτερων παραφρόνων που έβγαλε ποτέ η ιστορία και άνθρωποι(;) που... προθερμαίνουν φούρνους στο πρόγραμμα της προεκλογικής τους εκστρατείας ΔΕΝ μπορεί να αποτελούν λύση για τη χώρα. Ας κρύβονται πίσω από πατριωτικές κορώνες κι ας αυτοαποκαλούνται εθνοσωτήρες. Ακριβώς έτσι είχε ξεκινήσει ο Χίτλερ κι ο Μουσολίνι...
Για να φτάσουμε στο δια ταύτα, των εκλογών. Είναι δεδομένο, στη δίνη αβεβαιότητας και σύγχυσης που βρίσκονται οι περισσότεροι Έλληνες ψηφοφόροι, ότι δεν ξέρουν ή εν πάση περιπτώσει δεν είναι σίγουροι τί να ψηφίσουν. Ένα μεγάλο ποσοστό των αναποφάσιστων θα επιλέξει την τελευταία στιγμή και ίσως φανεί σημαντικό ώστε να κρίνει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Πρέπει ωστόσο να είμαστε ΟΛΟΙ σίγουροι τι ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσουμε. Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ, που μας έφτασε σε αυτό το σημείο με κολοσσιαία ψέματα και παίρνοντας σκληρά μέτρα που δε συνάδουν με τη σοσιαλιστική του ταυτότητα, τη ΝΔ που παρέδωσε καμμένη γη, μια διαλυμένη χώρα με εκτοξευμένο το δημοσιονομικό έλλειμμα, το ΛΑΟΣ, με τον κορυφαίο κωλοτούμπα Καρατζαφέρη, αλλά και γλείφτη που ακόμη και τώρα το παίζει αντιμνημονιακός αλλά θα ξανασυνεργαστεί ευκαιρία δοθείσας με οποιονδήποτε, την Ντόρα, που επίσης δεν ξεχνάμε από που προέρχεται και σε τι βαθμό ευθύνεται η ίδια και το πολιτικό τζάκι στο οποίο ανήκει και τη Χρυσή Αυγή για τους λόγους που αναφέρθηκαν παραπάνω.
Από 'κει και πέρα μην ξεχνάμε ακόμη, ότι άκυρα και λευκά ευνοούν αναλογικά τα κόμματα της βουλής, καθώς ενισχύουν ουσιαστικά το πρώτο κόμμα αλλά και η αποχή, που αυξάνει το ποσοστό του νικητή, αν και στην πραγματικότητα θα έχει λιγότερες ψήφους. Άκυρα, λευκά και αποχή δεν είναι τιμωρία αλλά βοήθεια συντήρησης του σάπιου συστήματος που πολεμάμε να αλλάξουμε. Προσοχή!!
ΟΧΙ ΑΚΥΡΑ-ΛΕΥΚΑ ΟΧΙ ΑΠΟΧΗ. Η ψήφος είναι συνταγματικό δικαίωμα του καθενός, είναι ένα όπλο στα χέρια του λαού, που του δίνεται κάθε τέσσερα χρόνια (ή και λιγότερα) για να αλλάξει τα πράγματα που δεν του αρέσουν. ΜΗΝ χάνετε το δικαίωμά σας αυτό, ΜΗΝ πετάτε ένα τέτοιο χρήσιμο όπλο!!
Μία εβδομάδα λοιπόν, για να δούμε αν υπάρχει μια χαραμάδα ελπίδας ώστε να ανασάνουμε, αν υπάρχει πραγματική θέληση να απαγκιστρωθούμε από ένα πολιτικό σύστημα που μας έχει διαλύσει σωματικά και ψυχολογικά, αν η Ελλάδα μπορέσει ουσιαστικά να αλλάξει, αν οι Έλληνες μπορέσουν να χαμογελάσουν ξανά, αν μπορέσει να επέλθει η πολυπόθητη λύτρωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου