ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ!!

 Άφησα να περάσουν λίγες μέρες από τον κυριακάτικο θρίαμβο του Παναθηναϊκού επί του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, έτσι ώστε να αναλύσω πιο ψύχραιμα το παιχνίδι και να μην γράψω κάποια πράγματα υπό την επήρεια του ενθουσιασμού, αφού η εμφάνιση του «τριφυλλιού» ήταν πραγματικά μυθική. Όμως μαντέψτε. Έχει φτάσει Τετάρτη βράδυ και περιμένω πως και πως το επόμενο παιχνίδι της ομάδας με την ΑΕΚ, δείγμα ότι ενθουσιασμός μου παραμένει. Και όχι άδικα, νομίζω.
 Τέτοια εμφάνιση από τον Παναθηναϊκό στα 12 περίπου χρόνια που παρακολουθώ συνειδητά ποδόσφαιρο, δεν έχω ξαναδεί. Μόνο με την ομάδα του 2000 μπορεί να συγκριθεί αυτό που είδαμε προχθές, όταν στον πάγκο καθόταν ο αείμνηστος Γιάννης Κυράστας. Συνεχής κίνηση χωρίς την μπάλα από ΟΛΟΥΣ τους παίκτες, γρήγορη ανάπτυξη, συνδυασμοί με κλειστά μάτια στην επίθεση, σταθερότητα στην άμυνα ήταν μερικά από τα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού των «πρασίνων». Ας αναλύσουμε όμως λίγο περισσότερο τη διάταξη και τις κινήσεις των παικτών στον αγωνιστικό χώρο, για να καταλάβουμε την τρομερή δουλειά που έχει κάνει αυτή η προπονητάρα ο Φερέιρα.
 Οι περισσότεροι λένε και γράφουν ότι το σύστημα του Παναθηναϊκού, στα τελευταία παιχνίδια που παίζει ουσιαστικά χωρίς κλασικό φορ περιοχής, είναι 4-6-0. Αυτό όμως είναι η μισή αλήθεια. Στην Τούμπα την Κυριακή το «τριφύλλι» σε κατάσταση άμυνας, είχε τον σχηματισμό 4-4-2. Ως δεξί-εσωτερικό-χαφ αυτό το «μηχανάκι» ο Ζεκά έδινε βοήθειες στον Μαρίνο και ο Κουίνσι έδινε βοήθειες στον Σπυρόπουλο από αριστερά, έστω κι αν ξεχνιόταν πολλές φορές. Ωστόσο, όποτε συνέβαινε αυτό, ο Κατσουράνης τις περισσότερες φορές ντούμπλαρε τον Έλληνα αριστερό μπακ. Κεντρικά αμυντικά χαφ ήταν οι Σιμάο και «Κατσούρ». Τέλος, οι Κλέιτον και Λέτο ήταν οι δύο παίκτες που ξεκινούσαν το πρέσινγκ στα ¾ του γηπέδου για τους «πράσινους».
 Όταν ο Παναθηναϊκός, όμως, έπαιρνε την μπάλα στην κατοχή του, το σύστημα μετατρεπόταν σε 4-3-3 με τους 3 μπροστά (Λέτο, Κλέιτον, Κουίνσι) να αλλάζουν συνεχώς θέσεις μπερδεύοντας τους αντιπάλους τους, ενώ συχνά πυκνά οι δύο από τους τρεις του κέντρου, Ζεκά ή Κατσουράνης έκαναν τον παίκτη παραπάνω στις επιθέσεις της ομάδας, έχοντας συχνά την βοήθεια των Μαρίνου και Σπυρόπουλου στα δύο άκρα. Αποτέλεσμα; Ο Παναθηναϊκός έβγαινε στην επίθεση με την αρωγή 6 παικτών, δημιουργώντας τρομερούς συνδυασμούς και τρομοκρατώντας τους αντιπάλους που έδειχναν καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού να τα έχουν χαμένα.
 Ο Πορτογάλος λοιπόν έχει δουλέψει πολύ στην τακτική και αυτό φάνηκε και στο ματς της Κυριακής. Άμυνα μπετό, γρήγορη ανάπτυξη και επίθεση φωτιά έχει
δημιουργήσει ο Φερέιρα, γι’ αυτό το προχθεσινό αποτέλεσμα συνοδεύτηκε και από
πλούσιο θέαμα. Επίσης, στην προετοιμασία και ειδικά μετά τους 2 ευρωπαϊκούς αποκλεισμούς του καλοκαιριού, πολλοί έλεγαν ότι η ομάδα δεν είχε δουλέψει καθόλου στη φυσική κατάσταση. Εγώ όμως βλέπω ότι το πρέσινγκ δε σταματάει καθόλου.. Εσείς τί λέτε;
 Όλα τα βλέμματα, λοιπόν, είναι πλέον στραμμένα στο ματς της Κυριακής, όπου ο Παναθηναϊκός υποδέχεται την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ. Αν η ομάδα είναι αυτή που πρέπει και που είδαμε στους προηγούμενους 2 αγώνες, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και θα πάει καβάλα στ’ άλογο στο Καραϊσκάκης στις 19 του μήνα. Και εκεί έχει να ξεχρεώσει κάτι από πέρυσι, έτσι δεν είναι;


 YΓ: Διαμαρτύρονται λέει οι Ολυμπιακοί για το πέναλτι που δεν τους έδωσε ο Ρώσος διαιτητής στον χθεσινό αγώνα με την Ντόρτμουντ στη Γερμανία. Αν και πιστεύω ότι έχει προηγηθεί επιθετικό φάουλ στον Βαϊντενφέλερ, ένα έχω να πω στους φίλους Ολυμπιακούς. Ολα εδώ πληρώνονται....

 ΥΓ2: Όλοι ξέρουμε ότι σχεδόν όλες οι εφημερίδες (και τα sites) έχουν χαϊδεμένο παιδί τον Ολυμπιακό, έστω κι αν το παίζουν αντικειμενικές. Η πιο ξεδιάντροπη όμως, χειρότερη και από τον Γαύρο και τον Πρωταθλητή, είναι η SPORTDAY. Καλά δεν ντρέπoνται καθόλου; Τέτοιον τίτλο («Κλοπή!») δεν είχα δει ποτέ ξανά από αυτή την εφημερίδα στα τόσα χρόνια που διέλυσε το ποδόσφαιρο ο Κόκκαλης και αισίως ο Μαρινάκης. Αλλά από αυτούς, που την επομένη του περυσινού αίσχους στο Καραϊσκάκης, είχαν βάλει επαινετικό τίτλο για τον Βαλβέρδε επειδή παραδέχθηκε ότι δεν πρέπει να γίνονται επεισόδια στα γήπεδα, τι άλλο να περιμένει κανείς;

 Τάσος Μαρκόπουλος