Τί σημαίνει στην πράξη ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης

 Ανακοινώθηκε το πρωί της Παρασκευής ο προαναγγελθείς από την Πέμπτη ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου «γλυτώνει» το βάρος της Οικονομίας, το οποίο «μεταφέρεται» στον Ευάγγελο Βενιζέλο, με τον τελευταίο να χρίζεται και Αντιπροέδρος, αναλαμβάνοντας περισσότερα χρέη από τον παραμένοντα στο πόστο του Θεόδωρο Πάγκαλο. Ο Σταύρος Λαμπρινίδης στο Υπουργείο Εξωτερικών, ενώ Ανδρέας Λοβέρδος παραμένει στο Υγείας και η Άννα Διαμαντοπούλου στο Παιδείας. Εκτός κυβερνητικού σχήματος η Τίνα Μπιρμπίλα, ο Δημήτρης Δρούτσας, ο Γιάννης Διαμαντίδης, ο Ιωάννης Πανάρετος, η Λούκα Κατσέλη και ο Σπύρος Κουβέλης, ενώ συστάθηκε επίσης κυβερνητική επιτροπή στην οποία συμμετέχουν οι κκ. Ρέππας, Καστανίδης, Βενιζέλος, Χρυσοχοΐδης, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης, Λοβέρδος, Σκανδαλίδης και Παπουτσής.

 Αναλυτικά, η προκύψασα από τον ανασχηματισμό «νέα» κυβέρνηση:

Πρωθυπουργός: Γιώργος Παπανδρέου
Αντιπρόεδροι Κυβέρνησης: Θεόδωρος Πάγκαλος, Ευάγγελος Βενιζέλος
Υπουργός Εσωτερικών: Χάρης Καστανίδης
Υφυπουργός: Πάρις Κουκουλόπουλος
Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης: Δημήτρης Ρέππας
Υφυπουργός: Παντελής Τζωρτζάκης
Υφυπουργός: Ντίνος Ρόβλιας
Υπουργός Οικονομικών: Ευάγγελος Βενιζέλος
Αναπληρωτής υπουργός: Φίλιππος Σαχινίδης
Αναπληρωτής υπουργός: Παντελής Οικονόμου
Υπουργός Εξωτερικών: Σταύρος Λαμπρινίδης
Αναπληρώτρια Υπουργός: Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου
Υφυπουργός: Δημήτρης Δόλλης
Υπουργός Εθνικής Άμυνας: Πάνος Μπεγλίτης
Υφυπουργός: Κώστας Σπηλιόπουλος
Υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας: Μιχάλης Χρυσοχοΐδης
Αναπληρωτής Υπουργός: Χάρης Παμπούκης
Αναπληρωτής Υπουργός: Σωκράτης Ξυνίδης
Υφυπουργός: Θάνος Μωραΐτης
Υπουργείο Περιβάλλοντος: Γιωργός Παπαπακωνσταντίνου
Αναπληρωτής Υπουργός: Νίκος Σηφουνάκης
Υφυπουργός: Γιάννης Μανιάτης
Υπουργός Παιδείας, Δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων: Αννα Διαμαντοπούλου
Αναπληρωτής Υπουργός: Φώφη Γεννηματά
Υφυπουργός: Εύη Χριστοφιλοπούλου
Υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων: Γιάννης Ραγκούσης
Υφυπουργός: Γιάννης Μαγκριώτης
Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης: Γιώργος Κουτρουμάνης
Υφυπουργός: Γιάννης Κουτσούκος
Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης: Ανδρέας Λοβέρδος
Υφυπουργός: Μιχάλης Τιμοσίδης
Υφυπουργός: Χρήστος Αΐδόνης
Υφυπουργός: Μάρκος Μπόλαρης
Υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων: Κώστας Σκανδαλίδης
Υφυπουργός: Γιάννης Δριβελέγκας
Υπουργός Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων: Μιλτιάδης Παπαϊωάννου
Υφυπουργός: Γιώργος Πεταλωτής
Υπουργός Προστασίας του Πολίτη: Χρήστος Παπουτσής
Υφυπουργός: Μιχάλης Όθωνας
Υπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού: Παύλος Γερουλάνος
Υφυπουργός: Γιώργος Νικητιάδης
Υπουργός Επικρατείας και Κυβερνητικός Εκπρόσωπος: Ηλιας Μόσιαλος

 Το αρχικό σχόλιο είναι ότι ο ανασχηματισμός ήταν αναγκαίος. Μετά από πολλές εσωκομματικές τριβές και ασυννεοήσεις στο ΠΑΣΟΚ, αποχωρήσεις στελεχών, αρκετά λάθη και σκληρά μέτρα κατά τη διακυβέρνηση, λαϊκές αντιδράσεις, απογοητεύσεις και κινητοποιήσεις από την πλευρά των πολιτών, ο Πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος όφειλε να προχωρήσει σε ριζικές αλλαγές.

 Και δεν αναφέρομαι φυσικά σε αναγγελία πρόωρων εκλογών και προσφυγή στις κάλπες. Όποιος αναμασάει την καραμέλα των εκλογών (αναφέρομαι κυρίως στην ανεύθυνη και ανύπαρκτη αντιπολίτευση) θα πρέπει να έχει κατά νου ότι ο ελληνικός λαός αφενός δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά νέα εκλογική διαδικασία και αφετέρου δεν έχει καμμία πρόθεση και διάθεση να πάει να ψηφίσει τους «κλέφτες», τους «ψεύτες», το «σάπιο» και «διεφθαρμένο» πολιτικό σύστημα που αυτοί εκπροσωπούν, τους «ίδιους και τους ίδιους».. Ο κόσμος έχει σιχαθεί ένα νωθρό και αρρωστημένο από κάθε άποψη πολιτικό σύστημα και θέλει εναγωνίως να απαγκιστρωθεί από αυτό, προσμένοντας πιθανώς σε νέα και άφθαρτα πρόσωπα, που ουδεμία σχέση έχουν με την πολιτική, ώστε να κάνουν μια νέα και ελπιδοφόρα αρχή θέτοντας νέους κανόνες διακυβέρνησης. Μέχρι όμως να εμφανιστεί ένα τέτοιο πρόσωπο ή ομάδα τέτοιων ανθρώπων (που πολύ φοβούμαι ότι θα αργήσει πολύ να φανεί), οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν όρεξη να προσφύγουν στις κάλπες και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα από τις δημοσκοπήσεις, όπου, επίσης εμφανώς, βλέπουμε ότι είναι σχεδόν απίθανο στο εξής να δημιουργηθεί αυτοδύναμη κυβέρνηση, από το ένα ή το άλλο στρατόπεδο. Εν τοιαύτη περιπτώσει ο σχηματισμός μίας Οικουμενικής κυβερνήσεως θα ήταν η ιδανική λύση, με την ακέραια προϋπόθεση να βρεθούν τα κατάλληλα άτομα που θα την απαρτίσουν.

 Βέβαια οι αλλαγές (για να επανέλθω στα του ανασχηματισμού) που είδαμε κάθε άλλο παρά ριζικές ήταν. Δεν μπορεί έναν υπουργό (οποιονδήποτε) που απέτυχε σε ένα πόστο να τον μεταφέρεις κάπου αλλού. Σε μία τέτοια περίπτωση (πεπραγμένα ανικανότητας ή ανευθυνότητας) η λύση είναι μονόδρομος. Απομάκρυνση του ανίκανου στελέχους από το κυβερνητικό σχήμα. Κάτι που ο Γιώργος Παπανδρέου δεν είχε τη θέληση και τα κότσια να πράξει προχωρώντας στο νέο σχήμα.

 Το θέμα λοιπόν είναι τί σημαίνει στην ουσία αυτή η «νέα» κυβέρνηση. Το σίγουρο είναι ότι θα ωφελήσει... το ΠΑΣΟΚ, που ψάχνει τρόπους συσπείρωσης και συμβολής στην ενότητα της παράταξης. Και αυτό προσωρινά, καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου με τον ανασχηματισμό, στον οποίο προέβη για να λάβει στήριξη για τις επερχόμενες «αντιδημοφιλείς οικονομικές μεταρρυθμίσεις», θα πάρει ανάσες και θα κερδίσει χρόνο. Χρόνο πολύτιμο, μιας και η θητεία του κυβερνώντος κόμματος (φαίνεται ότι) μετράει ήδη αντίστροφα...

 Όμως για την πλειονότητα του κόσμου που παρακολουθεί τις εξελίξεις, το «νέο» κυβερνητικό σχήμα δεν αποτελεί τίποτε άλλο παρά αναδίπλωση του «προηγούμενου» πολιτικού σκηνικού. Μάλιστα οι αντιδράσεις από σύσσωμη την αντιπολίτευση ήταν έντονες, ενώ έγινε και λόγος για «βάρβαρα και αντιλαϊκά μέτρα», «αντικοινωνική πολιτική», «βαθύ ΠΑΣΟΚ», «πολιτική κοινωνικής κατάρευσης». Ακόμη οι «Αγανακτισμένοι» δεν έδειξαν πρόθυμοι να δεχτούν την ίδια πολιτική από «ίδια πρόσωπα σε διαφορετικές θέσεις» και συγκεντρώθηκαν για να διαδηλώσουν για 24η συνεχόμενη μέρα στην πλατεία Συντάγματος.

 Ο Πρωθυπουργός λοιπόν, αρνούμενος να παραιτηθεί του αξιώματός του, συνεχίζει να επιμένει στο ότι η λήψη νέων μέτρων και πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων γίνονται για το κοινό καλό των πολιτών εμμένοντας, επίσης, να αυτοπαρουσιάζεται ως εθνικός σωτήρας.
 Ωστόσο η πικρή -για τον ίδιο τον Γιώργο Παπανδρέου αλλά και για την Ελλάδα- αλήθεια είναι ότι η πολιτική οικονομικής λιτότητας (συνεχής αύξηση φόρων με σκοπό την αποπληρωμή παλιών και νέων δαπανών) πέρα από σκληρή και άδικη, επί της ουσίας και για τον χρόνο που θα εξακολουθήσει να υφίσταται, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον πολιτικό θάνατο του Παπανδρέου, στο τέλος του κυβερνώντος κόμματος και στην οικονομική και κοινωνική κατάρρευση της Ελλάδας.

 Και μέσα σε όλα, έρχεται το «Μνημόνιο 2» σαν κινηματογραφικό sequel της «πετυχημένης» 1ης ταινίας με στόχο, φυσικά, την εισπρακτική επιτυχία. Μόνο που, δυστυχώς για όλους μας, καθώς το ζούμε όλο αυτό και δεν το παρακολουθούμε στο πανί, αναμένεται να γίνουμε θεατές όχι μιας κακής χολιγουντιανής (υπερ)παραγωγής, αλλά της δύσκολης, στα όρια της κατάρρευσης, καθημερινότητάς μας...