Παράλληλα με τη συμπλήρωση ενός χρόνου εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής από πλευράς της κυβέρνησης και καθ' υπόδειξη της τρόικας, συμπληρώθηκε ένας μήνας δράσης του «κινήματος» των αγανακτισμένων. Τα εισαγωγικά έχουν τη σημασία τους, καθώς παρακάτω θα προσπαθήσω να προσεγγίσω ήτοι δυνατόν πιο σφαιρικά τι ακριβώς είναι οι «Αγανακτισμένοι».
Περνώντας στο... χάος του κέντρου της Αθήνας, το Σύνταγμα έχει μετατραπεί σε κανονικό πεδίο μάχης τα τελευταία δύο εικοσιτετράωρα. Από τη μία τα ΜΑΤ, οι δυνάμεις «καταστολής», που υποτίθεται ότι βρίσκονται κοντά στους πολίτες και τους προστατεύουν, αλλά στην πράξη αποδεικνύονται οι πιο επικίνδυνοι εχθροί τους, ασκώντας -πολύ προσφάτως- ακραία βία και κάνοντας αλόγιστη χρήση δακρυγόνων και χημικών ουσιών. Ακόμη γίναμε μάρτυρες αυτού του τρομακτικού βίντεο, που πρωτόπαιξε ο Χατζηνικολάου στο Alter και δείχνει ξεκάθαρα (ασχέτως αν ο δημοφιλής παρουσιαστής προτίμησε να κρατήσει τα προσχήματα) ομάδα κουκουλοφόρων -με έναν εξ αυτών μάλιστα να φέρει λοστό- να προστατεύονται από την αστυνομία και να φυγαδεύονται(!) στον φυλάκιο της Βουλής. Αργότερα βέβαια μάθαμε ότι οι «κουκουλοφόροι» ήταν συνδικαλιστές της ΕΘΕΛ και επιπλέον γνωστά ακροδεξιά, φασιστοειδή στοιχεία. Αυτό πρακτικά και ξεκάθαρα αποδεικνύει με λύπη την ύπαρξη παρακράτους και προβοκάτσιας, που δρα κατ' εντολή έναντι των ειρηνικών διαδηλωτών.
Και από την άλλη οι «μπαχαλάκηδες». Είναι οι αντιεξουσιαστές, οι κουκουλοφόροι (όχι αυτοί του παρακράτους), που προέρχονται από την εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τον αναρχικό χώρο και εμφανίζονται -ως δια μαγείας- τις δύο συγκεκριμένες ημέρες που είχαμε τις απεργιακές κινητοποιήσεις των ΠΑΜΕ, ΓΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ. Είναι οι ίδιοι ταραχοποιοί, οι οποίοι όλα αυτά τα χρόνια παρεισφρέουν στις πορείες και τις διαδηλώσεις και τα κάνουν μπάχαλο.
Μπάτσοι και κουκουλοφόροι λοιπόν παρατάσσονται και οι δεύτεροι εξαπολύουν πέτρες και πλάκες προς του πρώτους, οι οποίοι απαντούν με χρήση δακρυγόνων και χημικών, ενώ βεβαίως δεν λείπουν και οι κατά μέτωπο συγκρούσεις. Το θλιβερό αυτής της (γνώριμης εδώ και χρόνια) ιστορίας είναι φυσικά οι «παράπλευρες απώλειες». Αθώοι πολίτες, οι οποίοι διαδηλώνουν ειρηνικά στην πλατεία και τους γύρους δρόμους, γίνονται αποδέκτες των απίστευτα βίαιων επιθέσεων των «δολοφονικών» δυνάμεων καταστολής, χιλιάδες συνάνθρωποί μας χτυπούν, ματώνουν, πνίγονται, ασφυκτιούν, ποδοπατιούνται. Τα τελευταία και πλέον απίστευτα παραδείγματα της αποτρόπαιας κρατικής βίας από τους μπάτσους ήταν το κυνήγι και χτύπημα με γκλοπ στον ηλικιωμένο(!) και η αλόγιστη ρίψη χημικών ΜΕΣΑ στο μετρό(!), όπου είχαν καταφύγει εκατοντάδες ασθενείς και άνθρωποι με αναπνευστικά προβλήματα...
Προσωπικά αηδίασα για ακόμη μία φορά βλέποντας τον τρόπο με τον οποίο ορισμένοι πιστεύουν ότι «κάνουν τη δουλειά τους». Σιχάθηκα από την ασύλληπτης έκτασης ακραία βία και το αδιανόητο μίσος που τρέφουν οι μπάτσοι προς τους συμπολίτες και συνανθρώπους τους. Η κρατική βία έχει πάρει ανεξέλεγκτη μορφή και τα κρατικά εγκλήματα κατά των πολιτών θυμίζουν έντονα Χούντα..
Το «Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι» πήρε σάρκα και οστά για ακόμη μία φορά...
Άξια αναφοράς είναι η τρομερή έκπληξη που ένιωσε η Διεθνής Αμνηστία, η οποία εξέδωσε ανακοίνωση με την οποία καταδίκασε την εκτεταμένη και αδικαιολόγητη χρήση βίας από τα όργανα της ΕΛ.ΑΣ.. Επίσης, εισαγγελική παρέμβαση για τα χημικά ζήτηση ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών.
Όταν πια ηρέμησαν κάπως τα πράγματα οι ειρηνικοί διαδηλωτές κατάφεραν εν τέλει να απομονώσουν τους 150-200 ταραξίες και έτσι η πλατεία «επανακτήθηκε» από τους «αγανακτισμένους», οι οποίοι συνεχίζουν δυναμικά τις κινητοποιήσεις, μετά και το 4ο πανευρωπαϊκό συλλαλητήριο κατά των υφιστάμενων μέτρων λιτότητας στις χώρες που έχουν οδηγηθεί στο ΔΝΤ και ακολουθούν πολιτικές υπαγορευμένες από το ζυγό των δανειστών.
Προσπαθώντας να χαρακτηρίσω τους αγανακτισμένους θα έλεγα καταρχάς ότι δεν είναι κίνημα, καθώς αν το δούμε καθαρά εξ ορισμού, κατά τον Μαρξ π.χ. αλλά και άλλων, ένα κίνημα πρέπει για να χαρακτηρίζεται ως τέτοιο, να αποτελεί ένα φορέα αλλαγής τα μέλη του οποίου να έχουν κοινούς στόχους και να ακολουθούν μία συγκεκριμένη στρατηγική.
Όπως γίνεται κατανοητό οι «Αγανακτισμένοι» πάσχουν από τα παραπάνω, άλλα δεν δύνανται να χαρακτηρίζονται ως κίνημα. Τι είναι λοιπόν; Πολύ απλά, είναι διάφοροι άνθρωποι, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλλου, ταξικού ή κοινωνικού στρώματος, μορφωτικού επιπέδου κλπ.
Μην ξεχνάμε πως το κυριότερο ατού των «αγανακτισμένων» ήταν ότι εξ αρχής δεν λειτούργησαν καθοδηγητικά από κάποιο κόμμα ή πολιτική παράταξη, αναπτύσσοντας τα χαρακτηριστικά του απολιτικού. Εδώ, έχει μεγάλο ενδιαφέρον μία προσέγγιση του Αριστοτέλη στην κίνηση, η έννοια της οποίας (κατά τον σπουδαίο φιλόσοφο) είναι κεντρική ως σχέση μεταξύ δυνάμεως και πράξεως. Ο Αριστοτέλης ορίζει την κίνηση ως πράξη της δυνάμεως ως δυνάμεως, όχι ως «πέρασμα στην πράξη». Κατά δεύτερον, λέει ότι η κίνηση είναι ατελής, πράξη χωρίς σκοπό (ή χωρίς τελειότητα). Άρα η κίνηση (το κίνημα) είναι η συγκρότηση της δυνάμεως ως δυνάμεως. Αν όμως αυτό ισχύει, τότε δεν μπορούμε να σκεφτούμε το κίνημα ως εξωτερικό ή αυτόνομο σε σχέση με το πλήθος. Δεν μπορεί ποτέ να υπάγεται σε μια απόφαση, οργάνωση, κατεύθυνση του λαού, ή να αποτελεί στοιχείο πολιτικοποίησης του πλήθους ή του λαού.
Αφού λοιπόν προχωρήσουμε σε μία αρχική προσέγγιση του φαινομένου, θα ήθελα να διαχωρίσω ευθύς αμέσως τη θέση μου λέγοντας ότι δεν συμπλέω με τους «Αγανακτισμένους». Μου αρέσει η μη πολιτική καθοδήγηση, όπως και η μαζική, πολυποίκιλη και άκρως ειρηνική διαμαρτυρία, αλλά και η νέας μορφής εκκλησία του Δήμου, με τους πολίτες να διεξάγουν ψηφοφορίες σε ζητήματα που έχουν θιχτεί, όμως δεν μου αρέσει που όλο αυτό κατέληξε σε «πανηγυράκι», όπου στην πλατεία του Συντάγματος αναδύονται δύο συγκεκριμένες μυρωδιές (μπύρα και τσιγαριλίκι), στήνονται καντίνες με φαγητά και ποτά, λαμβάνουν χώρα μουσικές συναυλίες και το χειρότερο εξ όλων συμμετέχουν άτομα χωρίς συνείδηση και πολιτική κρίση, που εκλαμβάνουν όλο αυτό ως «πλακίτσα» και «χαβαλέ». Μην ξεχνάτε πως πήρε διαστάσεις και εξαπλώθηκε μέσα από τους υπολογιστές και τις διάφορες σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Δεν είμαι απαραίτητα κατά της τεχνολογίας, όμως θεωρώ ότι πολλά παιδάκια (σε ηλικία και μυαλό) δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει και ακόμη, πιστεύουν ότι συμμετέχουν στην εν εξελίξει «επανάσταση»..
Μέσα σε όλα αυτά ψηφίστηκε το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, το οποίο μπορεί να παρουσιάστηκε από την κυβέρνηση ως «αναγκαία υποταγή στον εκβιασμό των δανειστών» (και ουσιαστικά έτσι είναι αν θέλουμε να δούμε την αλήθεια), όμως οι συνέπειες της εφαρμογής του αναμένονται ολέθριες, αφού στην πράξη και όπως διαρρέουν εμπορικοί κύκλοι, θα κλείσει επιχειρήσεις, θα διώξει εργαζομένους, θα μειώσει εισοδήματα, θα περικόψει μισθούς, θα υποβαθμίσει το βιοτικό μας επίπεδο.
Πφφφ, συμβαίνουν τόσα πολλά αυτές τις μέρες, που δεν μπορούν να αναλυθούν ούτε σε άλλες τόσες σελίδες. Ωστόσο προσπάθησα να κάνω μία σφαιρική προσέγγιση των γεγονότων, τα οποία θα μας απασχολούν (δυστυχώς) για πολύ καιρό ακόμη. Εμείς εδώ θα είμαστε, να τα συζητάμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου