Το Champions League για το 2010 πήρε η Ίντερ, που νίκησε 2-0 την Μπάγερν στον τελικό της Μαδρίτης

 Μετά από 45 ολόκληρα χρόνια η Ίντερ επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης κατακτώντας στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» το τρίτο Champions League στην ιστορία της μετά τα δύο συνεχόμενα του 1964 και 1965. Παράλληλα οι Ιταλοί έκαναν το treble, έχοντας νωρίτερα κατακτήσει το Scudetto και το Copa Italia. Και είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που ιταλική ομάδα σημειώνει το τρεμπλ (όπως πρώτη φορά θα ήταν και για γερμανική, αν το σήκωνε απόψε η Μπάγερν)!

 Μεγάλη στιγμή για την Ίντερ και τον πρόεδρο της ομάδας, Μάσιμο Μοράτι, ο οποίος για πρώτη φορά είδε να πιάνουν τόπο τα πολλά εκατομμύρια που ξόδευε για την ομάδα του όλα αυτά τα χρόνια. Και επειδή ο Μοράτι υπήρχε πάντα, παιχταράδες η ιταλική ομάδα είχε, όπως επίσης είχε κι ένα από τα υψηλότερα μπάτζετ, το μεγαλύτερο μερίδιο της επιτυχίας ανήκει φυσικά στον Ζοσέ Μουρίνιο. Είναι ο αναμορφωτής αυτής της μεγάλης ομάδας που είχε χάσει την αίγλη του παρελθόντος, είναι ο προπονητής που έκανε την Ίντερ ομαδάρα με τα όλα της, της έδωσε αγωνιστικό πλάνο, την έκανε απροσπέραστη αμυντικά και την έμαθε επιτέλους να κερδίζει. Είναι στο φινάλε φινάλε ο "μαθητής" που νίκησε στον μεγάλο τελικό τον "δάσκαλο" Φαν Γκάαλ, αφού κάποτε βρισκόταν υπό τις οδηγίες του τελευταίου στην Μπαρτσελόνα. Και είναι μόλις ο τρίτος προπονητής, μετά τους Ερνστ Χάπελ και Ότμαρ Χίτσφελντ οι οποίοι ήταν οι μοναδικοί ως τώρα που είχαν κατακτήσει το βαρύτιμο τρόπαιο με δύο διαφορετικές ομάδες.

 Από την αρχή της φετινής σεζόν και οι δύο φιναλίστ ήταν αουτσάιντερ για το Champions League. Και ειδικά η Μπάγερν, η οποία είχε ξεκινήσει άσχημα, με την καρέκλα του Φαν Γκάαλ να τρίζει σε κάθε ματς. Αλλά και η Ίντερ, εξαιτίας της ανυπαρξίας της στα Ευρωπαϊκά κύπελλα όλα αυτά τα χρόνια.

 Ο τελικός δεν πρόσφερε μεγάλο θέαμα. Η Μπάγερν βέβαια ήταν και άτυχη καθώς δεν είχε στην διάθεσή της τον Γάλλο παιχταρά, Φρανκ Ριμπερί, λόγω τιμωρίας. Έτσι, εκείνος που ανέλαβε τις περισσότερες πρωτοβουλίες στην επίθεση ήταν ο Άριεν Ρόμπεν. Ο Ολλανδός, που ουσιαστικά είχε πάρει απ' το χεράκι την Μπάγερν και την οδήγησε μέχρι τη Μαδρίτη. Ο Μουρίνιο όμως είχε φροντίσει να τον εξουδετερώσει. Με δύο και συχνά τρεις παίχτες πάνω του, ο Ρόμπεν δεν μπόρεσε να αποδώσει. Πέραν αυτού, η γνωστή, πολύ καλά οργανωμένη άμυνα της Ίντερ ήταν πολύ δύσκολο να διασπαστεί από τους Βαυαρούς, που ήθελαν αλλά δεν μπορούσαν. Είχαν την κατοχή, όμως όχι και τις ευκαιρίες. Όλιτς, Άλντιντοπ, Μίλερ και Σβαϊνστάιγκερ ήταν σε μέτρια προς κακή βραδιά, αντίθετα με τους αστέρες της Ίντερ, η οποία είχε σε μεγάλη βραδιά τον MVP φυσικά του τελικού, Ντιέγκο Μιλίτο με τα 2 γκολ που σημείωσε αλλά και το γενικά μεγάλο ματς που έκανε, τον Σνάιντερ δημιουργικά, τον Πάντεφ ανασταλτικά (αν και επιθετικός!) και για μία κόμη φορά είχε εκπληκτική αμυντική λειτουργία με κύριους εκφραστές τους Ζανέτι, Καμπιάσο, Λούσιο, Σάμουελ.

 Απολύτως δίκαια η επικράτηση της Ίντερ, επί μίας Μπάγερν που έφτασε με πολύ τύχη στον τελικό και δεν το άξιζε σε καμία περίπτωση. Αντίθετα η ιταλική ομάδα απέκλεισε Τσέλσι και Μπαρτσελόνα, τα δύο μεγάλα φετινά φαβορί, και μάλιστα μέσα στις έδρες τους. Κι ας κατηγορείται από πολλούς ο Μουρίνιο για αντιποδόσφαιρο. Εγώ την άποψη μου την έχω ξαναπεί. Η Ίντερ όποτε έπρεπε έπαιξε επιθετικά και όποτε έπρεπε έπαιξε αμυντικά. Και τα έκανε πολύ καλά και τα δύο. Έτσι είναι μάγκες το ποδόσφαιρο. Για να νικήσεις πρέπει είτε να βάλεις περισσότερα γκολ από τον αντίπαλο, είτε να φας λιγότερα. Και η Ίντερ του Μουρίνιο ήξερε φέτος να κάνει και τα δύο. Ήξερε να κερδίζει παίζοντας επίθεση ή άμυνα ανάλογα τις περιστάσεις. Και άλλο είναι να ταμπουρώνσεσαι απλώς πίσω και να διώχνεις πανικόβλητος παρακαλώντας να περάσει η ώρα και εντελώς διαφορετικό είναι, να έχεις μία πολύ οργανωμένη άμυνα και τέτοια τακτική που να εξαφανίζεις τα επιθετικά ατού του αντιπάλου.

 Οι συνθέσεις του τελικού:
 Μπάγερν Μονάχου (Λουίς Φαν Γκάαλ): Μπουτ, Λαμ, Μπαντστούμπερ, Ντεμικέλις, Φαν Μπούιτεν, Φαν Μπόμελ, Σβαϊνστάιγκερ, Άλτιντοπ (63' Κλόζε), Ρόμπεν, Μίλερ, Όλιτς (74' Γκόμεζ).

 Ίντερ (Ζοσέ Μουρίνιο): Ζούλιο Σέζαρ, Μαϊκόν, Λούσιο, Σάμουελ, Κίβου (68' Στάνκοβιτς), Ζανέτι, Καμπιάσο, Πάντεφ (79' Μουντάρι), Ετό, Σνάιντερ, Μιλίτο (90' Ματεράτσι).