The Shutter Island, Martin Scorsese, 2010

 Τρία και κάτι χρόνια μετά τον μέτριο "Πληροφοριοδότη", που όμως βραβεύτηκε από τον "θείο Όσκαρ" ως ένδειξη ότι η Ακαδημία χρωστούσε στον μεγάλο σκηνοθέτη Martin Scorsese το αγαλματίδιο που του αρνήθηκε στο παρελθόν για ταινιάρες όπως το "Οργισμένο Είδωλο", ο "Ταξιτζής", οι "Κακόφημοι δρόμοι" ή το "Χρώμα του Χρήματος" μεταξύ άλλων, ο Αμερικανός σκηνοθέτης επιστρέφει με το "Νησί των Καταραμένων", ένα πολύ δυνατό θρίλερ έντασης και αγωνίας στα χνάρια του μέγα Alfred Hitchcock.

 Υπόθεση:
 Καλοκαίρι 1954. Ο Αμερικανός αστυνόμος Τέντι Ντάνιελς κι ο νέος συνεργάτης του, ο Τσακ φτάνουν σ’ ένα νησί κάπου στα ανοιχτά της Αμερικής, όπου βρίσκεται το Άσκλιφ, το ψυχιατρικό νοσοκομείο για ψυχασθενείς εγκληματίες, για να διεξάγουν έρευνα για μια ασθενή που φαίνεται να δραπέτευσε μυστηριωδώς. Όταν ξαφνικά ξεσπάει μια καταιγίδα, ο Ντάνιελς βρίσκεται αποκλεισμένος εκεί και η διακριτική γραμμή μεταξύ πραγματικότητας και παράνοιας αρχίζει να γίνεται επικίνδυνα δυσδιάκριτη. Στο νοσοκομείο Άσκλιφ, τίποτα δεν είναι τελικά όπως φαίνεται και ο Ντάνιελς βρίσκεται έρμαιο σε «απάνθρωπες», ριζοσπαστικές θεραπείες που περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων πειράματα με φάρμακα, βάρβαρες χειρουργικές επεμβάσεις και πλύσεις εγκεφάλου… Όσο περισσότερο πλησιάζει στην αλήθεια, τόσο πιο θολή γίνεται αυτή, και τόσο περισσότερο αρχίζει να πιστεύει ότι μπορεί να μη φύγει ποτέ από εκεί… Τουλάχιστον όχι σώος, γιατί κάποιος εκεί μοιάζει να προσπαθεί να τον τρελάνει… 

  Ο Scorsese θα αφήσει στην άκρη τους γκάνγκστερ και τις συμμορίες και θα "παίξει" με το μυαλό και την ψυχή του "μούσου" του, Leonardo DiCaprio, αφηγούμενος μία νουάρ ιστορία και κάνοντας ένα δυνατό, εγκεφαλικό αστυνομικό θρίλερ με μεγάλη και διαρκή ένταση, αγωνία, μυστήριο και διάχυτο ψυχολογικό τρόμο, αποτίνοντας παράλληλα φόρο τιμής σε πολλούς συναδέλφους του.
 Ο Αμερικανός σκηνοθέτης θα διαχειριστεί με μαεστρία το πανέξυπνο σενάριο (το υπογράφει η "δικιά μας"  Laeta Kalogridis) που είναι βασισμένο στο αρκετά πυκνογραμμένο μυθιστόρημα του Dennis Lehane (είχε γράψει το Mystic  River σε σκηνοθεσία Clint Eastwood). Θα διατηρήσει το ύφος του συγγραφέα, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια των αστυνομικών του '50 απεικονίζονται ιδιαίτερα εύστοχα. Οι ερμηνείες είναι επίσης πολύ καλές. Ο ΝτιΚάπριο δίνει μία παθιασμένη ερμηνεία, καθώς φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχει πια τον αέρα και του πολύ καλού ηθοποιού και της μούσας του συγκεκριμένου σκηνοθέτη. Ο Ben Kingsley σίγουρα ξεχωρίζει στο ρόλο του ψυχιάτρου, όπως και ο Max von Sydow. Πολύ καλές και οι γυναίκες Michelle Williams και Emily Mortimer, ενώ απλά καλός είναι ο συνεργάτης του ΝτιΚάπριο, Marc Ruffalo.
 Τέλος υπέροχη είναι η φωτογραφία αλλά και η μουσική σε παραγωγή Ρόμπι Ρόμπερτσον που ντύνει τέλεια κάθε σεκάνς και ταιριάζει με το περιρρέον κλίμα αγωνίας.

 Με το που φτάσουν στο νησί, οι δύο αστυνομικοί θα αντιληφθούν ότι τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Και ειδικά ο Τέντι (Ντι Κάπριο), ο οποίος βασανίζεται διαρκώς από εφιαλτικές αναμνήσεις που αφορούν σε γεγονότα που τον έχουν σημαδέψει: ως στρατιώτης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αλλά και από τον θάνατο της γυναίκας του.
 Ο Τέντι μαζί με τον συνεργάτη του, Τσακ θα παγιδευτούν στο γενικό αρρωστημένο κλίμα που επικρατεί και το οποίο επιδεινώνεται από την κακοκαιρία. Πλέον τα ήδη δυσδιάκριτα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας αρχίζουν να μπερδεύονται επικίνδυνα. Ποια είναι τελικά η αλήθεια;

 Με αυτό το εφιαλτικό ταξίδι που λαμβάνει χώρα στο μυαλό του Τέντι, επιλέγει ο Σκορσέζε να οδηγήσει σταδιακά τον θεατή προς την τελική κορύφωση και την αποκάλυψη της αλήθειας.
 Η οποία θα αποκαλυφθεί εν μέσω αποθεωτικής ανατροπής. Θα μπορούσα κάπου εδώ να βάλω ---spoiler--- και να γράψω για την μεγάλη ανατροπή του φινάλε και για το πώς μας έχει οδηγήσει προς τα κει ο Σκορσέζε. Δεν χρειάζεται όμως, καθώς αφενός το φινάλε αποτελεί ένα ακόμη μεγάλο ατού της ταινίας, αφετέρου προσωπικά το είχα αντιληφθεί και νομίζω ότι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, αφού αν παρακολουθείς προσεχτικά την ταινία υπάρχουν 3-4 στιγμές που ο Σκορσέζε αποκαλύπτει σημαντικά πράγματα και ουσιαστικά σε οδηγεί στο να καταλάβεις τί συμβάινει τελικά, με το φινάλε να έρχεται απλά ως επιβεβαίωση.

 Νομίζω ότι είναι η καλύτερη ταινία του Σκορσέζε εδώ και μία δεκαετία τουλάχιστον και πλέον περιμένουμε τις τέσσερις(!) ταινίες που έχει στα σκαριά και στις οποίες θα δούμε και πάλι τον Ντι Κάπριο, όπου θα φτάσει πια στις οχτώ συμμετοχές σε φιλμ υπό την καθοδήγηση του Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος από ότι φαίνεται έχει βαλθεί να κάνει τον Ντι Κάπριο ένα από τους κορυφαίους ηθοποιούς της γενιάς του.

 Βαθμολογία: 8/10