Pi, Darren Aronofsky, 1999

"Pi", ή "π", είναι το χαοτικό σύμπαν που δημιουργεί ο Darren Aronofsky (Requiem for a Dream, The Fountain) και που βλέπουμε μέσα απ' τα μάτια ενός επιστήμονα που ακροβατεί ανάμεσα στην τρέλα και την ευφυΐα. Αποτελεί σκηνοθετικό ντεμπούτο για τον Aronofsky και κέρδισε πληθώρα διεθνών βραβείων.

Υπόθεση:
Ο Μαξ Κοέν, ένας ευφυής μαθηματικός, τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθεί να ξεκλειδώσει τον μυστικό κώδικα που διέπει το υλικό και άυλο σύμπαν.. Καθώς ο Μάξ πλησιάζει στη λύση, το χάος κατακλύζει τον κόσμο γύρω του και αγγίζει τα όρια της τρέλας. Ταυτόχρονα καταδιώκεται από μια χρηματιστηριακή εταιρεία της Wall Street και μια παραθρησκευτική(;!) ομάδα με την ελπίδα να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις του Μάξ προς όφελός τους. Ταλαντευόμενος στο χείλος του γκρεμού της ψυχικής του υγείας, πρέπει να διαλέξει μεταξύ τάξης και χάους, ιερού και βλάσφημου, γνώσης και αγνοίας και να αποφασίσει αν μπορεί να αντιμετωπίσει την επιβλητική δύναμη της ανακάλυψης του.

 Ασπρόμαυρο, δυνατό, πολύ γρήγορο, απαισιόδοξο, "τρελό" και πολλά άλλα είναι το "π".
Ο αριθμός "π" που ισούται χοντρικά με  3,14 και όπως είχε ανακαλύψει ο Πυθαγόρας μας βοηθά να υπολογίσουμε την περίμετρο του κύκλου. Κατ' επέκταση μας λέει ο Μαξ, τα μαθηματικά είναι η γλώσσα που μιλάει για τα πάντα. Που βρίσκεται παντού γύρω μας, στη γη, στη φύση. Που περιγράφει τα πάντα, που επεξηγεί τα πάντα. Αριθμοί, σύμβολα, πράξεις, ερμηνεύουν τον κόσμο...
 Απ' το πιο απλό και φαινομενικά αλληλένδετο με τα μαθηματικά, το χρηματιστήριο, μέχρι την τεχνολογία, τη θρησκεία, τις επιστήμες, το γεννητικό υλικό, τους πλανήτες!

 Ο Μαξ Κοέν, ένας εκπληκτικός Σων Γκουλέτ (Sean Gullette) με ερμηνεία πέρα και πάνω από οποιαδήποτε κριτική αφού μπαίνει με αληθινή τρέλα στο πετσί του ρόλο, είναι ένας επιστήμονας που ακροβατεί ανάμεσα στα δισδιάκρτια όρια της ευφυΐας και της τρέλας. Κλεισμένος στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, αποκομμένος απ' τον έξω κόσμο δουλεύει μέρα νύχτα στον "Ευκλείδη", τον χειροποίητο υπολογιστή του ψάχνοντας να φτάσει στη λύση του μυστηρίου που κρύβεται πίσω απ' το "π". Κρύβει καλά το μυστικό του, αλλά γρήγορα θα μαθευτεί. Και όλοι θα αναζητούν απεγνωσμένα την "ιδιοφυΐα", θα τον περικυκλώσουν διάφοροι ενδιαφερόμενοι για να του αγοράσουν το μυστικό του. Και αυτός είναι ήδη άρρωστος. Είναι καταβεβλημένος από φόβο και η κατάστασή του επιδεινώνεται συνεχώς. Αρχίζει και χάνει το μυαλό του. Πλέον, από ένα σημείο και μετά κινδυνεύει η ίδια του η ζωή. Όμως δεν το βάζει κάτω. Θέλει να φτάσει μέχρι το τέλος. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες που καταβάλει ο μοναδικός φίλος του και πρώην μέντοράς του, να τον πείσει να κάνει πίσω.

 Ο Αρονόφσκι σκηνοθετεί με μεγάλη δύναμη. Ενισχύει τη χαοτική ατμόσφαιρα, με την ασπρόμαυρη φωτογραφία και τα μοναδικά κοντινά πλάνα αλλά και τα καρέ του. Παράλληλα δημιουργεί μία ένταση καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας και μία κλειστοφοβική ατμόσφαιρα με έναν -όχι απόλυτα-μινιμαλιστικό τρόπο αλλά σε κάθε περίπτωση με απίστευτη οικονομία. Και επίσης διαρκώς η κάμερα (πλην απειροελαχίστων εξαιρέσεων) είναι πάνω στον Μαξ. Βλέπουμε τα πάντα και τους πάντες μέσα απ' την οπτική γωνία του Μαξ. Διεισδύουμε σιγά σιγά στον δικό του κόσμο μέχρι να οδηγηθούμε στο τρομερό φινάλε!
Ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση προσφέρει η μουσική επένδυση. Σε συνεργασία με τον εκπληκτικό Clint Mansell, δημιουργούν μια σύνθεση απολύτως ταιριαστή με την εικόνα.

 Και ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης του ανεξάρτητου σινεμά, μας μιλάει για τις εμμονές. Τις εμμονές που μπορεί να έχει κάποιος και τις οδυνηρά τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να έχουν τόσο στον ίδιο όσο και στους γύρω του. Συγκεκριμένα εδώ, ο Μαξ με την εμμονή που δείχνει στο να πετύχει το στόχο του, απομονώνεται αργά αλλά σταδιακά από την καθημερινότητά του, τις ανθρώπινες σχέσεις, την αγάπη, και εν τέλει την ίδια τη ζωή.

Το «π» κέρδισε πολλά βραβεία, σημαντικότερο εκ των οποίων το Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς το 1998.

Βαθμολογία: 8/10